Sunday 8 January 2012
VIVEKANANTHA BALAGOKULAM
Kadammanitta vivekanantha balagokulam .makes good citizens knowing the culture and religeous events and relegious knowledge. vivekanantha balagokulam is functioning well during the recent months with large coordination of childrens and group of well knowledged personalities . vivekanantha balagokulam started its fuctioning since past 30 years in kadammanitta devi temple . there are about 60 students in our balagokulam about 27 balikas and 33 balas. its the blessing of loard krishna that we have a very good guide and a teacher thopil gopalakrishnan nair for the students of balagokulam he is there "swami kochatan".
He is our guide teacher father so on .and balagokulam works are progressing day by day with immence programs and other functions. with all the support of all people of kadammanitta balagokulam organised Balasangamam a gathering of about 180 students of kadammanitta .anhd we organised mathrusngamam,guru pooja ,gokula nidhi, and so on and the birth of bhagavan sreekrishna is celebrated as sreekrishna jayanthi and balagokulam also celebrates it and shobhayathra as the part of sreekrishna jayanthi is conducted on behalf of balagokulam the balagokulam is leading first in most of the social and welfare activities in kadammanitta with the support of villagers and government organisations . vivekanantha balagokulam has an efficint team of pravarthakas . our pravarthaka sanga is strong enough and the youngsters are of equal mentality so they are the backborn of the existance of many programs we have some objectives and working nature .
The main Objectives
The humanity world - over is in a threshold of crisis of explosion. The crisis is manifold; but the root cause is the crisis of culture. India, once considered as mother of all cultures, was capable to impart the art of harmonious living in a society and holding high the mantle of peace is also facing the crisis that is engulfing the rest of the world today.
The crisis of culture and crisis of character are two sides of the same coin. Because it is the society with men of character of high esteem that maintain the cultural values in that society. Since time immemorial Indian society lived a life of character by treading through a path which was shown by the teachings of great sages who had chosen the way of penances rather than selfish ends for fulfillment of their lives.
The degeneration of values have fetched in end-products of chaos, confusion, ruthless rivalry between individuals, societies, and nations based on sheer exploitation. Indians also started marrying the theory of “survival of the fittest” propagated by western minds which bring up a generation without any commitment to the nation and even to their own kith and kin. It has become very difficult to find a real torch bearer of ethics and values around us. All developmental plans and programmes of any governmental and non governmental machinery aimed at the progress of the society cannot find a fruitful end because of lack of conviction and dedication at the helm of affairs in those machineries. Any attempt oriented on stability of progress in a society will not turn to be successful unless it is well footed on refining the members of that society. Refining not on material plains alone but it should be spiritual also. A society which ignores spiritual potentialities will not be able to nurture a generation to contribute to the development of that society and humanity at large.
It is with this clear understanding, the Balagokulam is functioning. This organization is aimed at bringing up young boys and girls strictly in lines of teaching of our great forefathers. This unique organization ensures a motherly responsibility towards its members. The care and promise it gives to the young ones in its fold are aimed to inculcate a sense of belonging to their culture, tradition and the nation they live in. Balagokulam intend to open up new vistas of knowledge to the hearts of the young ones while they are free to acquire all other knowledge they can amass from their academic and social spheres. The knowledge that Balagokulam imparts to them is what was well defined by Swami Vivekananda as “manifestation of divinity in oneself.” Once that knowledge can be acquired by them, their minds will not get polluted by any other inferior knowledge and they will be able to lead a meaningful life useful to their real self, their family and the society they live in with full contentment and fulfillment of the real mission of their life
Nature of Work
The ways and means adopted by Balagokulam to inculcate this knowledge in the members are also unique by its nature. There are regular weekly get-togethers where the teacher and the students are behaving not like in the ordinary class room. Here the teacher is a Rakshadhikari who gives an impression to the students that she/he is to protect them from all the odds of life by giving basic knowledge to lead their life in right direction. The one-and-a-half hour assembly witnesses’ songs, bhajans, story telling, Geetha chanting, puzzles, learning of literary works in Malayalam and Sanskrit, presentation of individual talents, playing for physical and intellectual exercises and many other activities which provide spiritual upliftment. These regular get-togethers create bondage of love and affection among the members along with a determination to maintain purity in life. Besides the weekly get-together, there used to be mass celebrations once in a while. In such festivities, general public also get opportunity to witness the performance of Balagokulam and they also join hands with the Balagokulam members in the celebration whole-heartedly and, thereby, a transmission of ideas also takes place. “Mathru Devo Bhavah, Pithru Devo Bhavah , Acharya Devo Bhavah” are the pillar stores of the cultural edifice the Balagokulam is built on and the members of Balagokulam do not like to part with those mantras in their pursuit of life’s achievements.
The Balagokulam has put an ideal before its members. That ideal is Lord Krishna, the embodiment of love, wisdom, courage, conviction and above all, who transform weak minds to stand up and act as potential forces to eradicate all evils from the society. Balagokulam classes are conducted in front of Sreekrishna idol starting with a devotional prayer and ending with a shanti mantra ‘Sarvepi Sukhina santhu’ which means “may all be happy and comfortable”..
Friday 6 January 2012
"KADAMANITTA DEVI SHARANAM"
"AMME SHARANAM, "DEVI SHARANAM"
It is one of the famous devi temple in pathanamthitta district.
You can see 'PADAYANI' at it's full form in this temple.
Kadammanitta is a small village just 6 km from the district center of Pathanamthitta. It is the birth place of the famous poet Kadammanitta Ramakrishnan. Kadammanitta is also famous for the Kadammanitta Pateni a local festival/celebration held from the 1st to the 10th of the Malayalam month of Medam.
Godess Durga is the protective diety of the temple. She is present here in her calm form. Beside Devi here we have Krishnan, Shiva, Yekshi, Nagaraja and Rakshass
Main Festivals
Dec 16 2010 to Jan 25 2011 Mandala Kalam
Mar 2 Shiva Rathri
Arp 14-Apr 23 Pateni
Apr 15 Vishu
July 17 to Aug 16 Ramayana Masam
July 30 Vavu
Oct 5 Mahanavami
Oct 6 Vijayadashami
Oct 26 Deepavali
On all Malayala Masam's Aayilyam Nakashthram Aayilyam Pooja occurs.
Main Offerings and Rate
1. Ganapathi Homam 25
2.Dhaara 51
3.Abhishekam 20
4.Paalabhishekam 15
5.Archana 7
6. Shamkhabhishekam 15
7 .Bhagyasooktharchana 10
8.Neeranjanam 25
9.Charadu Pooja 5
10.Muzhukkappu 301
11.Thakkol Pooja 10
12.Arakkappu 201
13.Maala Pooja 5
14.Mangalya Pooja 51
15.Neyvilakku 15
16.Pithru Pooja 20
17.Vellachoru 10
18.Janmanakshathra Pooja 101
19.Payasam 15
20.Aikamathyasooktharchana 10
21.Paal Payasam 20
22.Swayamvararchana 10
23.Kadum Payasam 25
24.Sahasranamarchana 51
25.Raktha Pushpanjali 30
26.Sapthashathi Pushpanjali 101
27.Mukha Charthu 100
28.Vaahana Pooja 51
29.Choroonu 100
30.Thulabharam 51
31. Vara Nivedyam 10
32. Devasam Para 100
33. Pazham Nivedyam 5
34. Anpoli 1500
35. Aayillyam Pooja 251
36. Nanayapara 251
37. Vidhyarambham 25
38.Thakidu Pooja 10
39.Udayada Pooja30
40.Bhagavathi Seva 50
41.Chuttu Vilakku 230
PATENI
Pateni – if we use the literal language Patayani, is the rurel, rituallistic, performaing art of Kerala, especially of Middle Travencore. It is celebrated once in a year in front of the temple’s of Mother Godesses. Internally Pateni is one, but it is known generally by associating the partticular village is by Kottangal Pateni, Kalluppara Pateni, Kadammanitta Pateni etc. Kadammanitta Pateni has its own style and structure.
Kadammanitta Pateni starts every year on the first day of Medam, the Malayalam Month and continues if for ten days and ends on the tenth day night. As in every village the starting of Pateni is along with the ‘Chootu Vaippu’.
Here the mother goddess is called out to participate in the offerings given by the villagers. The 1st 2 days are ment for inviting and invoking the goddes. Third day onwards the offerings of the vilagers is carried out, Formerly there was system of Thikolam, PanchaKolam etc onparticular days. Now a days as such system has been spoiled as the intrusion of the devotees to offer the sacrifice is increased. However we keep the sixth day for Adavi and the eighth day for the Kuthire and Nayattum Padayum. On the nineth day the mother goddess is allowed to sleep. On the tenth day morning there is the performance of pateni without kolams and in the night goddess is send back to the shrine by playing on the drum associated with fire burning on the lengthy country torch made of dry coconut leaves. On the eighth day the performance should continue till the morning twilight on all the other days the performance should be stopped before dawn.
In Kadammanitta Pateni is exactly for the people, by the people and of the people and the mother goddess is the only odserver. Finally the goddess also gets ready to dance along with the village people. The body mind and intellect of every individual is innovated and stimulated so as to face any type of diasters and calamities that may follow the following days of the year. Kadammanitta Pateni recreates the body, mind and intellect of the whole village once in a year.
It is one of the famous devi temple in pathanamthitta district.
You can see 'PADAYANI' at it's full form in this temple.
Kadammanitta is a small village just 6 km from the district center of Pathanamthitta. It is the birth place of the famous poet Kadammanitta Ramakrishnan. Kadammanitta is also famous for the Kadammanitta Pateni a local festival/celebration held from the 1st to the 10th of the Malayalam month of Medam.
Godess Durga is the protective diety of the temple. She is present here in her calm form. Beside Devi here we have Krishnan, Shiva, Yekshi, Nagaraja and Rakshass
Main Festivals
Dec 16 2010 to Jan 25 2011 Mandala Kalam
Mar 2 Shiva Rathri
Arp 14-Apr 23 Pateni
Apr 15 Vishu
July 17 to Aug 16 Ramayana Masam
July 30 Vavu
Oct 5 Mahanavami
Oct 6 Vijayadashami
Oct 26 Deepavali
On all Malayala Masam's Aayilyam Nakashthram Aayilyam Pooja occurs.
1. Ganapathi Homam 25
2.Dhaara 51
3.Abhishekam 20
4.Paalabhishekam 15
5.Archana 7
6. Shamkhabhishekam 15
7 .Bhagyasooktharchana 10
8.Neeranjanam 25
9.Charadu Pooja 5
10.Muzhukkappu 301
11.Thakkol Pooja 10
12.Arakkappu 201
13.Maala Pooja 5
14.Mangalya Pooja 51
15.Neyvilakku 15
16.Pithru Pooja 20
17.Vellachoru 10
18.Janmanakshathra Pooja 101
19.Payasam 15
20.Aikamathyasooktharchana 10
21.Paal Payasam 20
22.Swayamvararchana 10
23.Kadum Payasam 25
24.Sahasranamarchana 51
25.Raktha Pushpanjali 30
26.Sapthashathi Pushpanjali 101
27.Mukha Charthu 100
28.Vaahana Pooja 51
29.Choroonu 100
30.Thulabharam 51
31. Vara Nivedyam 10
32. Devasam Para 100
33. Pazham Nivedyam 5
34. Anpoli 1500
35. Aayillyam Pooja 251
36. Nanayapara 251
37. Vidhyarambham 25
38.Thakidu Pooja 10
39.Udayada Pooja30
40.Bhagavathi Seva 50
41.Chuttu Vilakku 230
PATENI
Pateni – if we use the literal language Patayani, is the rurel, rituallistic, performaing art of Kerala, especially of Middle Travencore. It is celebrated once in a year in front of the temple’s of Mother Godesses. Internally Pateni is one, but it is known generally by associating the partticular village is by Kottangal Pateni, Kalluppara Pateni, Kadammanitta Pateni etc. Kadammanitta Pateni has its own style and structure.
Kadammanitta Pateni starts every year on the first day of Medam, the Malayalam Month and continues if for ten days and ends on the tenth day night. As in every village the starting of Pateni is along with the ‘Chootu Vaippu’.
Here the mother goddess is called out to participate in the offerings given by the villagers. The 1st 2 days are ment for inviting and invoking the goddes. Third day onwards the offerings of the vilagers is carried out, Formerly there was system of Thikolam, PanchaKolam etc onparticular days. Now a days as such system has been spoiled as the intrusion of the devotees to offer the sacrifice is increased. However we keep the sixth day for Adavi and the eighth day for the Kuthire and Nayattum Padayum. On the nineth day the mother goddess is allowed to sleep. On the tenth day morning there is the performance of pateni without kolams and in the night goddess is send back to the shrine by playing on the drum associated with fire burning on the lengthy country torch made of dry coconut leaves. On the eighth day the performance should continue till the morning twilight on all the other days the performance should be stopped before dawn.
In Kadammanitta Pateni is exactly for the people, by the people and of the people and the mother goddess is the only odserver. Finally the goddess also gets ready to dance along with the village people. The body mind and intellect of every individual is innovated and stimulated so as to face any type of diasters and calamities that may follow the following days of the year. Kadammanitta Pateni recreates the body, mind and intellect of the whole village once in a year.
വേദങ്ങളുടെ ഉത്ഭവം
വേദമാണു മാനവരാശിക്കു പരിചയമുള്ള ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള പുസ്തകങ്ങളായി പാശ്ചാത്യരും പൗരസ്ത്യരും അംഗീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്. സ്വാമി ദയാനന്ദ സരസ്വതിയുടെ ശാസ്ത്രീയ വിശകലനത്തിൽ, ഭാരതീയ ജ്യോതിഷാനുസരണം വേദോല്പത്തി 197കോടി അഥവാ 1.97 ബില്യൺ വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപാണെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഋഗ്വേദം രചിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് ക്രിസ്തുവിനു 1500-500 വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ആയിരിക്കാമെന്നു പണ്ഡിതർ കരുതുന്നു. ( വേദോല്പത്തിയുടെ കാലഘട്ടത്തില് എഴുതി സൂക്ഷിക്കാനുള്ള മാര്ഗങ്ങള് ഇല്ലായിരുന്നതിനാല് ഗുരു, ശിഷ്യര്ക്ക് ഇവ വാമൊഴിയായി പകര്ന്ന് നല്കുകയും വളരെവര്ഷങ്ങള്ക്ക് ശേഷം എഴുതിസൂക്ഷിക്കാനുള്ള മാര്ഗം കണ്ടുപിടിച്ചപ്പോള് ഇവ എഴുതി സൂക്ഷിക്കുകയുമായിരുന്നു) വേദപണ്ഡിതനായിരുന്ന ആചാര്യ നരേന്ദ്രഭൂഷൺ സ്ഥാപക പത്രാധിപരായിരുന്ന ആർഷനാദം വൈദിക മാസികയിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുസ്തകങ്ങളിലും ഇതേപ്പറ്റിയുള്ള വളരെ വ്യക്തമായ വിശകലനങ്ങൾ ഉണ്ട്.
വേദങ്ങളുടെ ഉദ്ദേശം
മതങ്ങളും മതപചാരകരും പ്രലോഭനങ്ങളാലുള്ള മതംമാറ്റവും ഒന്നും ഇല്ലാതിരുന്ന വേദീകകാലഘട്ടത്തില് അറിവുള്ളവര് ഈ സകലചരാചരങ്ങളുടെയും സൃഷ്ടിയെപ്പറ്റി അന്വേഷണം ആരംഭിച്ചിരുന്നു എന്നുവേണം നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കാന്. ഇന്ന് ലോകത്തിന് മുന്പില് ഹിന്ദുത്വത്തെ പൂജയും മന്ത്രവാദവും അന്ധവിശ്വാസവും ആയി അവതരിപ്പിക്കാന് ശ്രമിക്കുന്നവര് ഹിന്ദുത്വത്തിന് അടിത്തറപാകിയ ഈ ആത്മജ്ഞാനികളെ അവഗണിക്കുന്നു എന്നതാണ് പരമാര്ത്ഥം. വികലവ്യാഖ്യാനങ്ങള് വേദങ്ങള്ക്ക് വരുത്തിവച്ച അപമാനം വളരെ വലുതാണ്. മുന്പ് സൂചിപ്പിചിരുന്നതുപോലെ വേദങ്ങളും ഉപനിഷത്തുക്കളും ഉത്ഭവിച്ചത് ഒരു മതത്തിന് വേണ്ടിയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് മാനവരാശിക്ക് സത്ഗുണങ്ങള് പറഞ്ഞുനല്കാനായിരുന്നു. മോക്ഷം എങ്ങനെ നേടാം എന്ന് ചിന്തിക്കുന്ന മനുഷ്യന് നല്കാന് പറ്റുന്ന ഏറ്റവും നല്ല മറുപടി ആണ് വേദോപദേശം.
വേദോപദേശം എങ്ങനെ?
ഒരാള്ക്ക് പണംമുടക്കാതെ ലഭിക്കുന്ന ഒരേയൊരു സാധനം ഉപദേശമാണെന്ന് ഒരു നാട്ടുവര്ത്തമാനം ഉണ്ട്. എന്നാല് ഉപദേശിക്കുന്ന ആളിന്റെ സ്വഭാവശുദ്ധിയും ഉപദേശം കേള്ക്കുന്നയാളിന്റെ മാനസികസ്ഥിതിയും സാഹചര്യവും ആണ് ഫലത്തില് ആ ഉപദേശത്തിന്റെ വിധിനിര്ണയിക്കുന്നത്.
അതുകൊണ്ടുതന്നെ വേദോപനിഷത്തുക്കള് ഗ്രഹിക്കേണ്ടത് എങ്ങനെ എന്ന് അവയില്ത്തന്നെ വ്യക്തമായി പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സദ്ഗുരുവില്നിന്നും ശുദ്ധചിത്തനായി വേണം വേദോപദേശം കേള്ക്കാന്. സദ്ഗുരു എന്നാല് മഹാപണ്ഡിതനായ ഗുരു എന്നല്ല മറിച്ച് നല്ല ഉദ്ദേശത്തോടുകൂടി വിദ്യഉപദേശിക്കുന്നയാള് എന്നര്ത്ഥം. മാതാ പിതാ ഗുരു ദൈവം എന്നവാക്യം കേള്ക്കാത്തവര് വളരെവിരളമാണ്. മാതാവും പിതാവും ഒരാളുടെ ജന്മത്തിന് കാരണമാവുമ്പോള്, അയാളിലെ വ്യക്തിയെ ഉണ്ടാക്കുന്നത്, വളര്ത്തിയെടുക്കുന്നത് ഗുരുവാണ്. നല്ല മനസ്സും ഉദ്ദേശശുദ്ധിയും ഉള്ള ഗുരുവില്നിന്നും ഉപദേശങ്ങള് സ്വീകരിക്കുന്നയാള് നല്ലവനും ഉദ്ദേശശുദ്ധിയുള്ളവനും ആയിത്തീരുകയും എന്നാല് ദുരുദ്ദേശത്തോടുകൂടിയവനായ ഗുരുവില്നിന്നും ഉപദേശം സ്വീകരിക്കുന്നവന് അശുദ്ധനായും മാറിപ്പോകും എന്നകാര്യം സംശയരഹിതം തന്നെ. മതഗ്രന്ഥങ്ങള് വികലമായി വ്യാഖ്യാനംചെയ്ത് അനുയായികളെ സ്വാര്ത്ഥതക്ക് വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കുന്ന പുരോഹിതരും പണ്ഡിതരും ആണ് ഇന്ന് ലോകത്തിലെ തീവ്രവാദത്തിന്റെ ഗതി നിശ്ചയയിക്കുന്നതെന്ന് ഏവര്ക്കും അറിയാം. അവര് ഒരിക്കലും സദ്ഗുരുക്കള് അല്ല നീചരാണ്. കാരണം ജന്മങ്ങളില്വച്ച് ഏറ്റവും മഹത്തായ മനുഷ്യജന്മത്തെ അതിന്റെ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിക്കാതെ അവര് നശിപ്പിച്ച് കളയുന്നു. അതിനാല് എന്ത് പ്രലോഭനങ്ങളെ നേരിടേണ്ടിവന്നാലും ഇത്തരം നീചരുടെ വാക്കുകളുടെ പുറകെ പായരുത്.
എന്താണ് വേദങ്ങള്?
വിദ് എന്നാൽ അറിയുക എന്നാണർത്ഥം. വേദം എന്നാൽ അറിയുക, അറിവ്, ജ്ഞാനം എന്നൊക്കെ വ്യഖ്യാനിക്കാം. വേദങ്ങളെ ഋഗ്വേദം, യജുർവേദം, സാമവേദം, അഥർവവേദം എന്നിങ്ങനെ നാലായി തരംതിരിച്ചിരിക്കുന്നു. അവ മന്ത്രദൃഷ്ടാക്കളായ ഋഷിമാരിലേക്ക് നേരിട്ട് പകർന്നു കിട്ടിയതാണ്. ഏകദൈവത്തെയാണു വേദങ്ങള് പ്രതിപാദിക്കുന്നതിനെന്നുള്ള ധാരാളം പരാമർശങ്ങൾ വേദങ്ങളിൽത്തന്നെയുണ്ട്. മാനവ രാശിക്ക് ഇന്നു ലഭ്യമായതിൽ ഏറ്റവും പുരാതനമയ ഗ്രന്ഥമാണ് ഋഗ്വേദം. ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ പ്രദേശം അതായത് ആധുനിക പാകിസ്താന്റെ വടക്കുഭാഗമാണ് ഋഗ്വേദത്തിൽ പരാമർശവിധേയമാകുന്ന ഭൂമേഖല. ഇന്നത്തെ അഫ്ഘാനിസ്താനിലെ പല നദികളേയും ഋഗ്വേദത്തിൽ സാദൃശ്യമുള്ള പേരുകളിൽ പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്. (ഉദാഹരണം:ഗോമതി – ഗുമൽ നദി, കുഭാ – കാബൂൾ നദി, സുവാസ്തു – പെഷവാറീനു വടക്കുള്ള സ്വാത്). മറ്റു വേദങ്ങളിലും പിൽക്കാലസംസ്കൃതരചനകളിലൂടെയും ഇന്ത്യക്കാരുടെ സാംസ്കാരിക കേന്ദ്രം സിന്ധൂനദി കടന്ന് കൂടുതൽ തെക്കു കിഴക്കു ഭാഗത്തേക്ക് വരുന്നതും ഗംഗയുടേയും യമുനയുടേയും തടങ്ങളിലേക്ക് നീങ്ങിയതായും കാണാൻ സാധിക്കും. വേദങ്ങൾ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതിൽ വന്ന പിഴവ്, അവ മറ്റുള്ളവർ മനസ്സിലക്കുന്നതിൽ സംഭവിക്കാവുന്ന പിഴവും ഇവിടെ കാണാതിരിന്നു കൂടാ. വേദങ്ങളിൽ പരാമർശിക്കുന്ന പേരുകള് മനുഷ്യ നാമം ആണെന്ന തോന്നലാണു ഇതിനു കാരണം. നിരുക്താതിഷ്ഠിതമായിട്ടു വേദങ്ങളെ കണ്ടാൽ ഈ അവ്യക്തത തീരും.
വേദമന്ത്രങ്ങൾ ചൊല്ലുന്നതിന് ഒരു പ്രത്യേക രീതിയുണ്ട്. ഇതിനു “ഓത്ത്” എന്നും പറയാറുണ്ട്. UNESCO വേദം ചൊല്ലുന്നത് പൈതൃക സംസ്കൃതിയായി അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഓരോ വേദമന്ത്രത്തിനും ഋഷി, ദേവത, ഛന്ദസ്സ്, സ്വരം എന്നിവയുണ്ട്.
വേദങ്ങളുടെ ഉദ്ദേശം
മതങ്ങളും മതപചാരകരും പ്രലോഭനങ്ങളാലുള്ള മതംമാറ്റവും ഒന്നും ഇല്ലാതിരുന്ന വേദീകകാലഘട്ടത്തില് അറിവുള്ളവര് ഈ സകലചരാചരങ്ങളുടെയും സൃഷ്ടിയെപ്പറ്റി അന്വേഷണം ആരംഭിച്ചിരുന്നു എന്നുവേണം നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കാന്. ഇന്ന് ലോകത്തിന് മുന്പില് ഹിന്ദുത്വത്തെ പൂജയും മന്ത്രവാദവും അന്ധവിശ്വാസവും ആയി അവതരിപ്പിക്കാന് ശ്രമിക്കുന്നവര് ഹിന്ദുത്വത്തിന് അടിത്തറപാകിയ ഈ ആത്മജ്ഞാനികളെ അവഗണിക്കുന്നു എന്നതാണ് പരമാര്ത്ഥം. വികലവ്യാഖ്യാനങ്ങള് വേദങ്ങള്ക്ക് വരുത്തിവച്ച അപമാനം വളരെ വലുതാണ്. മുന്പ് സൂചിപ്പിചിരുന്നതുപോലെ വേദങ്ങളും ഉപനിഷത്തുക്കളും ഉത്ഭവിച്ചത് ഒരു മതത്തിന് വേണ്ടിയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് മാനവരാശിക്ക് സത്ഗുണങ്ങള് പറഞ്ഞുനല്കാനായിരുന്നു. മോക്ഷം എങ്ങനെ നേടാം എന്ന് ചിന്തിക്കുന്ന മനുഷ്യന് നല്കാന് പറ്റുന്ന ഏറ്റവും നല്ല മറുപടി ആണ് വേദോപദേശം.
വേദോപദേശം എങ്ങനെ?
ഒരാള്ക്ക് പണംമുടക്കാതെ ലഭിക്കുന്ന ഒരേയൊരു സാധനം ഉപദേശമാണെന്ന് ഒരു നാട്ടുവര്ത്തമാനം ഉണ്ട്. എന്നാല് ഉപദേശിക്കുന്ന ആളിന്റെ സ്വഭാവശുദ്ധിയും ഉപദേശം കേള്ക്കുന്നയാളിന്റെ മാനസികസ്ഥിതിയും സാഹചര്യവും ആണ് ഫലത്തില് ആ ഉപദേശത്തിന്റെ വിധിനിര്ണയിക്കുന്നത്.
അതുകൊണ്ടുതന്നെ വേദോപനിഷത്തുക്കള് ഗ്രഹിക്കേണ്ടത് എങ്ങനെ എന്ന് അവയില്ത്തന്നെ വ്യക്തമായി പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സദ്ഗുരുവില്നിന്നും ശുദ്ധചിത്തനായി വേണം വേദോപദേശം കേള്ക്കാന്. സദ്ഗുരു എന്നാല് മഹാപണ്ഡിതനായ ഗുരു എന്നല്ല മറിച്ച് നല്ല ഉദ്ദേശത്തോടുകൂടി വിദ്യഉപദേശിക്കുന്നയാള് എന്നര്ത്ഥം. മാതാ പിതാ ഗുരു ദൈവം എന്നവാക്യം കേള്ക്കാത്തവര് വളരെവിരളമാണ്. മാതാവും പിതാവും ഒരാളുടെ ജന്മത്തിന് കാരണമാവുമ്പോള്, അയാളിലെ വ്യക്തിയെ ഉണ്ടാക്കുന്നത്, വളര്ത്തിയെടുക്കുന്നത് ഗുരുവാണ്. നല്ല മനസ്സും ഉദ്ദേശശുദ്ധിയും ഉള്ള ഗുരുവില്നിന്നും ഉപദേശങ്ങള് സ്വീകരിക്കുന്നയാള് നല്ലവനും ഉദ്ദേശശുദ്ധിയുള്ളവനും ആയിത്തീരുകയും എന്നാല് ദുരുദ്ദേശത്തോടുകൂടിയവനായ ഗുരുവില്നിന്നും ഉപദേശം സ്വീകരിക്കുന്നവന് അശുദ്ധനായും മാറിപ്പോകും എന്നകാര്യം സംശയരഹിതം തന്നെ. മതഗ്രന്ഥങ്ങള് വികലമായി വ്യാഖ്യാനംചെയ്ത് അനുയായികളെ സ്വാര്ത്ഥതക്ക് വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കുന്ന പുരോഹിതരും പണ്ഡിതരും ആണ് ഇന്ന് ലോകത്തിലെ തീവ്രവാദത്തിന്റെ ഗതി നിശ്ചയയിക്കുന്നതെന്ന് ഏവര്ക്കും അറിയാം. അവര് ഒരിക്കലും സദ്ഗുരുക്കള് അല്ല നീചരാണ്. കാരണം ജന്മങ്ങളില്വച്ച് ഏറ്റവും മഹത്തായ മനുഷ്യജന്മത്തെ അതിന്റെ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിക്കാതെ അവര് നശിപ്പിച്ച് കളയുന്നു. അതിനാല് എന്ത് പ്രലോഭനങ്ങളെ നേരിടേണ്ടിവന്നാലും ഇത്തരം നീചരുടെ വാക്കുകളുടെ പുറകെ പായരുത്.
എന്താണ് വേദങ്ങള്?
വിദ് എന്നാൽ അറിയുക എന്നാണർത്ഥം. വേദം എന്നാൽ അറിയുക, അറിവ്, ജ്ഞാനം എന്നൊക്കെ വ്യഖ്യാനിക്കാം. വേദങ്ങളെ ഋഗ്വേദം, യജുർവേദം, സാമവേദം, അഥർവവേദം എന്നിങ്ങനെ നാലായി തരംതിരിച്ചിരിക്കുന്നു. അവ മന്ത്രദൃഷ്ടാക്കളായ ഋഷിമാരിലേക്ക് നേരിട്ട് പകർന്നു കിട്ടിയതാണ്. ഏകദൈവത്തെയാണു വേദങ്ങള് പ്രതിപാദിക്കുന്നതിനെന്നുള്ള ധാരാളം പരാമർശങ്ങൾ വേദങ്ങളിൽത്തന്നെയുണ്ട്. മാനവ രാശിക്ക് ഇന്നു ലഭ്യമായതിൽ ഏറ്റവും പുരാതനമയ ഗ്രന്ഥമാണ് ഋഗ്വേദം. ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ പ്രദേശം അതായത് ആധുനിക പാകിസ്താന്റെ വടക്കുഭാഗമാണ് ഋഗ്വേദത്തിൽ പരാമർശവിധേയമാകുന്ന ഭൂമേഖല. ഇന്നത്തെ അഫ്ഘാനിസ്താനിലെ പല നദികളേയും ഋഗ്വേദത്തിൽ സാദൃശ്യമുള്ള പേരുകളിൽ പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്. (ഉദാഹരണം:ഗോമതി – ഗുമൽ നദി, കുഭാ – കാബൂൾ നദി, സുവാസ്തു – പെഷവാറീനു വടക്കുള്ള സ്വാത്). മറ്റു വേദങ്ങളിലും പിൽക്കാലസംസ്കൃതരചനകളിലൂടെയും ഇന്ത്യക്കാരുടെ സാംസ്കാരിക കേന്ദ്രം സിന്ധൂനദി കടന്ന് കൂടുതൽ തെക്കു കിഴക്കു ഭാഗത്തേക്ക് വരുന്നതും ഗംഗയുടേയും യമുനയുടേയും തടങ്ങളിലേക്ക് നീങ്ങിയതായും കാണാൻ സാധിക്കും. വേദങ്ങൾ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതിൽ വന്ന പിഴവ്, അവ മറ്റുള്ളവർ മനസ്സിലക്കുന്നതിൽ സംഭവിക്കാവുന്ന പിഴവും ഇവിടെ കാണാതിരിന്നു കൂടാ. വേദങ്ങളിൽ പരാമർശിക്കുന്ന പേരുകള് മനുഷ്യ നാമം ആണെന്ന തോന്നലാണു ഇതിനു കാരണം. നിരുക്താതിഷ്ഠിതമായിട്ടു വേദങ്ങളെ കണ്ടാൽ ഈ അവ്യക്തത തീരും.
വേദമന്ത്രങ്ങൾ ചൊല്ലുന്നതിന് ഒരു പ്രത്യേക രീതിയുണ്ട്. ഇതിനു “ഓത്ത്” എന്നും പറയാറുണ്ട്. UNESCO വേദം ചൊല്ലുന്നത് പൈതൃക സംസ്കൃതിയായി അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഓരോ വേദമന്ത്രത്തിനും ഋഷി, ദേവത, ഛന്ദസ്സ്, സ്വരം എന്നിവയുണ്ട്.
MANTHRAS.
1: Mantras are energy-based sounds.
Saying any word produces an actual physical vibration. Over time, if we know what the effect of that vibration is, then the word may come to have meaning associated with the effect of saying that vibration or word. This is one level of energy basis for words.
Another level is intent. If the actual physical vibration is coupled with a mental intention, the vibration then contains an additional mental component which influences the result of saying it. The sound is the carrier wave and the intent is overlaid upon the wave form, just as a colored gel influences the appearance and effect of a white light.
In either instance, the word is based upon energy. Nowhere is this idea more true than for Sanskrit mantra. For although there is a general meaning which comes to be associated with mantras, the only lasting definition is the result or effect of saying the mantra.
2: Mantras create thought-energy waves.
The human consciousness is really a collection of states of consciousness which distributively exist throughout the physical and subtle bodies. Each organ has a primitive consciousness of its own. That primitive consciousness allows it to perform functions specific to it. Then come the various systems. The cardio-vascular system, the reproductive system and other systems have various organs or body parts working at slightly different stages of a single process. Like the organs, there is a primitive consciousness also associated with each system. And these are just within the physical body. Similar functions and states of consciousness exist within the subtle body as well. So individual organ consciousness is overlaid by system consciousness, overlaid again by subtle body counterparts and consciousness, and so ad infinitum.
The ego with its self-defined "I" ness assumes a pre-eminent state among the subtle din of random, semi-conscious thoughts which pulse through our organism. And of course, our organism can "pick up" the vibration of other organisms nearby. The result is that there are myriad vibrations riding in and through the subconscious mind at any given time.
Mantras start a powerful vibration which corresponds to both a specific spiritual energy frequency and a state of consciousness in seed form. Over time, the mantra process begins to override all of the other smaller vibrations, which eventually become absorbed by the mantra. After a length of time which varies from individual to individual, the great wave of the mantra stills all other vibrations. Ultimately, the mantra produces a state where the organism vibrates at the rate completely in tune with the energy and spiritual state represented by and contained within the mantra.
At this point, a change of state occurs in the organism. The organism becomes subtly different. Just as a laser is light which is coherent in a new way, the person who becomes one with the state produced by the mantra is also coherent in a way which did not exist prior to the conscious undertaking of repetition of the mantra.
3: Mantras are tools of power
and tools for power.
They are formidable. They are ancient. They work. The word "mantra" is derived from two Sanskrit words. The first is "manas" or "mind," which provides the "man" syllable. The second syllable is drawn from the Sanskrit word "trai" meaning to "protect" or to "free from." Therefore, the word mantra in its most literal sense means "to free from the mind." Mantra is, at its core, a tool used by the mind which eventually frees one from the vagaries of the mind.
But the journey from mantra to freedom is a wondrous one. The mind expands, deepens and widens and eventually dips into the essence of cosmic existence. On its journey, the mind comes to understand much about the essence of the vibration of things. And knowledge, as we all know, is power. In the case of mantra, this power is tangible and wieldable.
Saying any word produces an actual physical vibration. Over time, if we know what the effect of that vibration is, then the word may come to have meaning associated with the effect of saying that vibration or word. This is one level of energy basis for words.
Another level is intent. If the actual physical vibration is coupled with a mental intention, the vibration then contains an additional mental component which influences the result of saying it. The sound is the carrier wave and the intent is overlaid upon the wave form, just as a colored gel influences the appearance and effect of a white light.
In either instance, the word is based upon energy. Nowhere is this idea more true than for Sanskrit mantra. For although there is a general meaning which comes to be associated with mantras, the only lasting definition is the result or effect of saying the mantra.
2: Mantras create thought-energy waves.
The human consciousness is really a collection of states of consciousness which distributively exist throughout the physical and subtle bodies. Each organ has a primitive consciousness of its own. That primitive consciousness allows it to perform functions specific to it. Then come the various systems. The cardio-vascular system, the reproductive system and other systems have various organs or body parts working at slightly different stages of a single process. Like the organs, there is a primitive consciousness also associated with each system. And these are just within the physical body. Similar functions and states of consciousness exist within the subtle body as well. So individual organ consciousness is overlaid by system consciousness, overlaid again by subtle body counterparts and consciousness, and so ad infinitum.
The ego with its self-defined "I" ness assumes a pre-eminent state among the subtle din of random, semi-conscious thoughts which pulse through our organism. And of course, our organism can "pick up" the vibration of other organisms nearby. The result is that there are myriad vibrations riding in and through the subconscious mind at any given time.
Mantras start a powerful vibration which corresponds to both a specific spiritual energy frequency and a state of consciousness in seed form. Over time, the mantra process begins to override all of the other smaller vibrations, which eventually become absorbed by the mantra. After a length of time which varies from individual to individual, the great wave of the mantra stills all other vibrations. Ultimately, the mantra produces a state where the organism vibrates at the rate completely in tune with the energy and spiritual state represented by and contained within the mantra.
At this point, a change of state occurs in the organism. The organism becomes subtly different. Just as a laser is light which is coherent in a new way, the person who becomes one with the state produced by the mantra is also coherent in a way which did not exist prior to the conscious undertaking of repetition of the mantra.
3: Mantras are tools of power
and tools for power.
They are formidable. They are ancient. They work. The word "mantra" is derived from two Sanskrit words. The first is "manas" or "mind," which provides the "man" syllable. The second syllable is drawn from the Sanskrit word "trai" meaning to "protect" or to "free from." Therefore, the word mantra in its most literal sense means "to free from the mind." Mantra is, at its core, a tool used by the mind which eventually frees one from the vagaries of the mind.
But the journey from mantra to freedom is a wondrous one. The mind expands, deepens and widens and eventually dips into the essence of cosmic existence. On its journey, the mind comes to understand much about the essence of the vibration of things. And knowledge, as we all know, is power. In the case of mantra, this power is tangible and wieldable.
Chronology of Main Events related to Swami Vivekananda
1863
January 12
Birth in Kolkata
1879
Enters Presidency College
1880
Transfers to General Assembly Institution
1881
November
First meeting with Sri Ramakrishna
1882-1886
Association with Sri Ramakrishna
1884
Passes B. A. Examination
Father passes away
1885
Sri Ramakrishna’s last illness
1886
August 16
Sri Ramakrishna passes away
Fall
Establishes Baranagar Math
December 24
Informal vow of sannyasa at Antpur
1887
January
Formal vows of sannyasa at Baranagar Monastery
1890-1893
Travels all over India as itinerant monk
1892
December 24
At Kanyakumari, South India
1893
February 13
First public lecture, Secunderabad, South India
May 31
Sails for America from Mumbai
July 25
Lands at Vancouver, Canada
July 30
Arrives in Chicago
August
Meets Professor John Ft. Wright of Harvard University
September 11
First address at Parliament of Religions, Chicago
September 27
Final address at Parliament of Religions
November 20
Begins mid-western lecture tour
1894
April 14
Begins lectures and classes on East Coast
May 16
Speaks at Harvard University
July-August
At Green Acre Religious Conference
November
Founds Vedanta Society of New York
1895
January
Begins classes in New York
June 4-18
At Camp Percy, New Hampshire
June-August
At Thousand Island Park on St. Lawrence river, N.Y.
August-September
In Paris
October-November
Lectures in London
December 6
Sails for New York
1896
March 22-25
Speaks at Harvard University, offered Eastern Philosophy chair
April 15
Returns to London
May-July
Gives classes in London
May 28
Meets Max Muller in Oxford
August-September
In the Europe for six weeks
October-November
Gives classes in London
December 30
Leaves Naples for India
1897
January 15
Arrives in Colombo, Sri Lanka
February 6-15
In Chennai
February 19
Arrives in Kolkata
May 1
Establishes Ramakrishna Mission Association, Kolkata
May-December
Tours northwest India
1898
January
Returns to Kolkata
May
Begins North India pilgrimage with Western devotees
August 2
At Amarnath, Kashmir
December9
Consecrates Belur Math
1899
March 19
Establishes Advaita Ashrama at Mayavati
June 20
Leaves India for second visit to the West
July 31
Arrives in London
August 28
Arrives in New York City
August-November
At Ridgely Manor, New York
December 3
Arrives in Los Angeles
1900
February 22
Arrives in San Francisco
April 14
Founds Vedanta Society in San Francisco
June
Final classes in New York City
July 26
Leaves for Europe
August 3
Arrives in Paris for International Exposition
September 7
Speaks at Congress of History of Religions at Exposition
October 24
Begins tour of Vienna, Constantinople, Greece and Cairo
November 26
Leaves for India
December 9
Arrives at Belur Math
1901
January
Visits Mayavati
March-May
Pilgrimage in East Bengal and Assam
1902
January-February
Visits Bodh Gaya and Varanasi
March
Returns to Belur Math
July 4
Mahasamadhi
Brahmaramba Mallikarjuna Templeis located in Srisailam dedicated to Lord Mallikarjuna (Siva) & Brahmaramba (Ma Parvati). The origin of this temple have been lost in antiquity. The Skandapurana has a chapter called Srisaila Kandam, dedicated to it, which points to the ancient origin. This is confirmed also by the fact that saints of the past millenia have sung praises of this temple. It is said that Adi Sankara visited this temple & at that time he composed his Sivananda Lahari.
Srisailam is referred in the ancient Hindu puranas, and the epic Mahabharatha. Siva's Sacred bull Nandi is said to have performed penance at the Mahakali temple, till Siva and Parvati appeared before him as Mallikarjuna & Brahmaramba. This temple is one of the 12 hallowed Jyothirlinga; Lord Rama himself installed the Sahasralinga, while the Pandavas lodged the Pancha pandava lingas in the temple courtyard.
Heroic legends from the Maha Bharatha & Ramayan are sculpted in stone on the temple walls & Maha Bharatha epic refers to Srisailam as Sri Parvatha - The Blessed hill. We can hear the buzzing of a bee through a tiny hole in the Brahmarambha temple, where Parvati, in the form of a Bee, Slew the Doman- Mahishasura
Om Namasivaya...
Srisailam is referred in the ancient Hindu puranas, and the epic Mahabharatha. Siva's Sacred bull Nandi is said to have performed penance at the Mahakali temple, till Siva and Parvati appeared before him as Mallikarjuna & Brahmaramba. This temple is one of the 12 hallowed Jyothirlinga; Lord Rama himself installed the Sahasralinga, while the Pandavas lodged the Pancha pandava lingas in the temple courtyard.
Heroic legends from the Maha Bharatha & Ramayan are sculpted in stone on the temple walls & Maha Bharatha epic refers to Srisailam as Sri Parvatha - The Blessed hill. We can hear the buzzing of a bee through a tiny hole in the Brahmarambha temple, where Parvati, in the form of a Bee, Slew the Doman- Mahishasura
Om Namasivaya...
അദ്ധ്യായം 1:അർജ്ജുനവിഷാദയോഗം
ഇരുഭാഗത്തെയും സൈന്യങ്ങൾ ഒരുങ്ങി നിൽക്കേ മഹായോദ്ധാവായ അർജ്ജുനൻ തന്റെ അടുത്ത ബന്ധുക്കളും, ഗുരുജനങ്ങളും, പിതാമഹന്മാരും യുദ്ധസന്നദ്ധരായി നിലകൊള്ളുന്നതുകണ്ട് ദുഃഖത്തിനും അനുകമ്പയ്ക്കും വശംവദനായി അധീരനാവുകയും,യുദ്ധം ചെയ്യാനുള്ള നിശ്ചയം ഉപേക്ഷിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് ഒന്നാമദ്ധ്യായത്തിലെ പ്രതിപാദ്യം.
വ്യാസഭഗവാനിൽ നിന്ന് ദിവ്യദൃഷ്ടി സ്വായത്തമാക്കിയ സഞ്ജയനോട് യുദ്ധരംഗവർണന ചെയ്യാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്ന ധൃതരാഷ്ട്രരാഷ്ട്രർ പറയുന്ന;
“ ധർമ്മക്ഷേത്രേ കുരുക്ഷേത്രേ സമവേതോയുയുത്സവഃ
മാമകാ പാണ്ഡവാശ്ചൈവ കിമകുർവത സഞ്ജയ?
”
(പുണ്യക്ഷേത്രമായ കുരുക്ഷേത്രത്തിൽ യുദ്ധോത്സുകരായി ഒന്നിച്ചുകൂടിയ എന്റെ മക്കളും പാണ്ഡവരും എന്തു ചെയ്തു?)എന്ന ശ്ലോകമാണ് ഒന്നാമദ്ധ്യായത്തിലെ ആരംഭശ്ലോകം.
തുടർന്ന് യുദ്ധക്ഷേത്രത്തിന്റെയും യോദ്ധാക്കളുടെയും വർണന പുരോമിയ്ക്കേ,യധാക്രമം പാഞ്ചജന്യവും ദേവദത്തവും ഊതിക്കൊണ്ട് ശ്രീകൃഷ്ണനും,അർജ്ജുനനും രംഗപ്രവേശം ചെയ്യുന്നു.
“ സേനയോരുഭയോർമദ്ധ്യേ രഥം സ്ഥാപയ മേച്യുത
യാദവേതാൻ നിരീക്ഷേഹം യോദ്ധവ്യമസ്മിൻ രണസമുദ്യമേ
കൈർമയാ സഹ യോദ്ധവ്യമസ്മിൻ രണസമുദ്യമേ.
”
(ഹേ അച്യുത,ഇരു സൈന്യങ്ങൾക്കും മദ്ധ്യത്തിലായി എന്റെ തേർ കൊണ്ടു നിർത്തുക.യുദ്ധകാംക്ഷികളായി ഇവിടെ വന്നിരിക്കുന്നവരെ ഞാനൊന്നു കാണട്ടെ.)എന്ന അർജ്ജുനന്റെ നിർദ്ദേശപ്രകാരം ശ്രീകൃഷ്ണൻ ഇരുസേനാവിഭാഗങ്ങൾക്കും നടുവിലേയ്ക്കു രഥം തെളിയ്ക്കുന്നു.
യുദ്ധത്തിനൊരുങ്ങിവന്ന ബന്ധുമിത്രാദികളെ കണ്ട് അവയവങ്ങൾ തളർന്ന്,മുഖം വരണ്ട്,ഗാണ്ഡീവം കൈയിൽന്നിന്നു വഴുതി,
“ ന ച ശ്രേയോ നുപശ്യാമി ഹത്വാ സ്വജനമാഹവേ
ന കാംക്ഷേ വിജയം കൃഷ്ണ ന രാജ്യം സുഖാനിച
”
(ബൻധുക്കളെ യുദ്ധത്തിൽ കൊല്ലുന്നതു കൊണ്ട് എങ്ങനെ എന്തു ഗുണമുണ്ടാകുമെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല.കൃഷ്ണാ,എനിക്ക് വിജയം ആവശ്യമില്ല.രാജ്യവും സുഖവും എനിയ്ക്കു വേണ്ട)
എന്നു വിലപിച്ച് തേരിൽ തളർന്നിരിയ്ക്കുന്ന അർജ്ജുനന്റെ ചിത്രത്തോടെ ഒന്നാമദ്ധ്യായം അവസാനിയ്ക്കുന്നു.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 2:സാംഖ്യയോഗം
വരാനിരിയ്ക്കുന്ന ജ്ഞാനയോഗത്തിന്റെയും കർമയോഗത്തിന്റെയും മഹിമ വ്യക്തമാക്കുന്നതാണ് സാംഖ്യയോഗം. കരുണാഭരിതനായ അർജ്ജുനൻ ശിഷ്യനെന്ന നിലയിൽ ശ്രീകൃഷ്ണനെ അഭയം പ്രാപിയ്ക്കുന്നു. നശ്വരമായ ഭൗതികശരീരവും ശാശ്വതമായ ആത്മാവും തമ്മിലുള്ള അടിസ്ഥാനപരമായ വ്യത്യാസങ്ങൾ വിവരിച്ചുകൊണ്ട് കൃഷ്ണൻ തന്റെ ഉപദേശം ആരംഭിയ്ക്കുന്നു.പുനർജന്മമെന്ന പ്രക്രിയയും, ആത്മസാക്ഷാത്കാരവുമാണ് പ്രതിപാദ്യം.
72 ശ്ലോകങ്ങളാണ് സാംഖ്യയോഗത്തിലുള്ളത്.
“ കുതസ്ത്വാ കശ്മലമിദം വിഷമേ സമുപസ്ഥിതം
അനാര്യജുഷ്ടമസ്വർഗ്യമകീർത്തികരമർജ്ജുന
”
(പ്രിയപ്പെട്ട അർജ്ജുന,നിന്നിൽ എവിടുന്നാണ് ഈ മാലിന്യം വന്നു പെട്ടത്?ജീവിതമൂല്യമെന്തെന്ന് അറിയുന്ന ഒരാൾക്ക് ഇത് യോജിച്ചതല്ല. ഉപരിലോകങ്ങളിലേക്കല്ല,അകീർത്തയിലേക്കാണിത് നയിക്കുക.)എന്ന ശ്ലോകത്തോടെയാണ് കൃഷ്ണാർജ്ജുനസംവാദം ആരംഭിയ്ക്കുന്നത്.
“ നത്വേവാഹം ജാതു നാസം ന ത്വം നേ മേ ജനാധിപഃ
ന ചൈവ ന ഭവിഷ്യാമഃ സര്വേ വയമതഃ പരം
”
(ഞാൻ ഇല്ലാതിരുന്ന ഒരുകാലം ഉണ്ടായിട്ടേയില്ല.അതുപോലെ നീയും ഇക്കാണുന്ന രാജാക്കന്മാരുമെല്ലാം എന്നും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരിക്കലും നാമാരും ഇല്ലാതാവുകയില്ല.) എന്ന വൈദികസത്യം വ്യക്തമാക്കപ്പെടുകയാണ് തുടർന്നുള്ള ശ്ലോകങ്ങളിൽ.ക്ഷണികങ്ങളായ സുഖദുഃഖങ്ങളുടെ വരവും പോക്കും മഞ്ഞുകാലത്തിന്റെയും വേനൽക്കാലത്തിന്റെയും ഗതിവിഗതികൾ പോലെയാണെന്നും ഭൗതികശരീരം ക്ഷണികവും ആത്മാവ് സനാതനവുമാണെന്നും കൃഷ്ണൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു.അജനും നിത്യനും ശാശ്വതനും പ്രാചീനനുമായ ആത്മാവിനെ ആയുധങ്ങൾക്കു മുറിവേല്പിയ്ക്കുവാനോ അഗ്നിയ്ക്കു ദഹിപ്പിയ്ക്കുവാനോ വെള്ളത്തിനു നനയ്ക്കാനോ കാറ്റിനുശോഷിപ്പിയ്ക്കുവാനോ കഴിയുകയില്ല,അതുകൊണ്ടുതന്നെ ജീവനെക്കുറിച്ച് വ്യസനിയ്ക്കാതെ കർമം ചെയ്യുന്നവൻ മാത്രമാണ് മോക്ഷാർഹൻ എന്ന ഹൈന്ദവചിന്താധാരയാണ് സാംഖ്യയോഗം ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നത്.
യോഗത്തെ നിർവചിയ്ക്കുന്നതും ഈ അധ്യായത്തിലാണ്,
“ യോഗസ്ഥഃ ഗുരു കർമാണി സംഗം ത്യക്ത്വാ ധനംജയ
സിദ്ധ്യസിധ്യോഃ സമോ ഭൂത്വാ സമത്വം യോഗ ഉച്യതേ
”
(അല്ലയോ അർജുന, ജയാപചയങ്ങളോടുള്ള മമത വെടിഞ്ഞ് സമചിത്തതയോടെ നിന്റെ കർമം അനുഷ്ഠിയ്ക്കുക.ഈ സമചിത്തതയാണ് യോഗം)എന്നു പറയുന്ന ഭഗവാൻ യോഗത്തിനായി യജ്ഞിയ്ക്കുന്നവൻ കർമഫലശുദ്ധീകരണത്തിലൂടെ ദിവ്യാവബോധം ലഭിയ്ക്കുമെന്നും അവൻ സ്ഥിതപ്രജ്ഞനായി,ഇന്ദ്രിയനിയന്ത്രണംപാലിച്ച് സ്ഥിരബുദ്ധിയുള്ളവനായി ഭൗതികതയുടെ കയത്തിൽ നിന്ന് കരകയറുവാൻ പ്രാപ്തനാവുമെന്നും പരമമായ ശാന്തി ലഭിയ്ക്കുമെന്നും പ്രസ്താവിയ്ക്കുന്നു.
“ ഏഷാ ബ്രാഹ്മീ സ്ഥിതിഃ പാർത്ഥ നൈനാം പ്രാപ്യ വിമുഹൃതി
സ്ഥിത്വാസ്യാമന്തകാലേ പി ബ്രഹ്മനിർവാണമൃച്ഛതി
”
(ഏതൊന്നിലെത്തിയാൽ മനുഷ്യന് വിഭ്രാന്തിയൊഴിയുന്നുവോ ആ ആത്മീയവും ദൈവികവുമായ പഥമാണിത്. ഇവിടെ നിലയുറപ്പിച്ച് മരണവേളയിലും അത്സ്ഥിതി തുടരുന്നവൻ ഭഗവദ്ധാമത്തിലെത്തും.) എന്ന ഉപദേശത്തോടെ സാംഖ്യയോഗം അവസാനിയ്ക്കുന്നു.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 3:കർമ്മയോഗം
ഒരുവൻ കർമം ചെയ്യേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത വ്യക്തമാക്കുന്നതാണ് കർമയോഗം.കർമ്മങ്ങൾക്ക് ഒരുവനെ ഈ ലോകവുമായി ബന്ധിപ്പിയ്ക്കുകയോ അതിൽ നിൻ വിമോചിപ്പിയ്ക്കുകയോ ചെയ്യാം.ഭഗവത്പ്രീതിമാത്രം കാംക്ഷിച്ച് സ്വാർത്ഥമോഹങ്ങളില്ലാതെ കർമം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ യധാർത്ഥജ്ഞാനം നേടാനാവും എന്നതാണ് മൂന്നാമദ്ധ്യായത്തിന്റെ സത്ത.ആദ്ധ്യാത്മികജ്ഞാനത്തിലേയ്ക്കുള്ള പാത നിസ്സ്വാർത്ഥകർമ്മത്തിലൂടെ മാത്രമേ പ്രാപ്തമാവുകയുള്ളൂ എന്ന ഗീതയുടെ മഹത്തായ സന്ദേശം വ്യക്തമാക്കപ്പെടുന്നത് ഈ അദ്ധ്യായത്തിലാണ്.
മഹാഭാരതം ഭീഷ്മപര്വ്വത്തിലെ 27-ആം അധ്യായമാണിത്. ആകെ 43 ശ്ലോകങ്ങൾ.
“ ജ്യായസീ ചേത് കർമണസ്തേ മതാ ബുദ്ധി ജനാർദ്ദന
തത് കിം കർമണി ഘോരേ മാം നിയോജയസി കേശവ ”
(ഹേ ജനാർദന, അല്ലയോ കേശവ, ഫലകാംക്ഷയൊടെ ചെയ്യുന കർമ്മത്തെക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠമാണ് ബുദ്ധി എന്നു കരുതുന്നുവെങ്കിൽ അങ്ങ് എന്തിനാണ് എന്നെ ക്രൂരമായ ഈ യുദ്ധത്തിന് പ്രേരിപ്പിയ്ക്കുന്നത്?) എന്ന ചോദ്യത്തോടെയാണ് മൂന്നാമദ്ധ്യായത്തിലെ സംവാദം ആരംഭിയ്ക്കുന്നത്.
ദ്വയാർത്ഥങ്ങളുള്ള ഉപദേശങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഗീത വായിക്കുന്ന ഏതൊരു സാധാരണക്കാരനും ഉണ്ടാകാനിടയുള്ള ഈ ചോദ്യത്തിന്,
“ ന കർമണാമനാരംഭന്നൈഷ്കർമ്യം പുരുഷോശ്നുതേ
ന ച സംന്യസനാദേവ സിദ്ധിം സമതിഗച്ഛതി
ന ഹി കശ്ചിത് ക്ഷണമപി ജാതു തിഷ്ഠത്യകർമകൃത്
കാര്യതേ ഹ്യവശഃ കർമ സർവഃ പ്രകൃതിജൈർഗുണൈ ”
(കർമ്മം ചെയ്യാതിരുന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം ആരും കർമഫലങ്ങളിൽ നിന്നു മുക്തരാവുന്നില്ല. സന്യാസം കൊണ്ടു മാത്രം ഒരാൾ പൂർണത നേടുന്നില്ല.ഭൗതികപ്രകൃതയുടെ ത്രിഗുണങ്ങളിൽ നിന്നുളവാകുന്ന വാസനകൾക്കനുസരിച്ച് ഓരോ മനുഷ്യനും കർമം ചെയ്യാൻ നിർബന്ധിതനാണ്.ആർക്കും ഒരൊറ്റനിമിഷം പോലും കർമത്തിൽ നിന്നൊഴിഞ്ഞു നിൽക്കാനാവില്ല.) എന്ന് വ്യക്തമായ ഉത്തരവും നൽകുന്നുണ്ട് രചയിതാവ്.
യുദ്ധസമയത്ത് അർജ്ജുനനു ഭഗവാൻ കാട്ടികൊടുക്കുന്ന വിശ്വരൂപം
ത്രിഗുണങ്ങളിൽ നിന്നാർജ്ജിച്ച സ്വഭാവത്തിനനുസരിച്ചാണെങ്കിലും നിഗ്രഹം കൊണ്ട് പ്രയോജനമില്ലെന്നു പറയുന്ന അർജ്ജുനനോട്,പുകതീയിനേയും,പൊടി കണ്ണാടിയെയുമെന്നപോലെ ജീവാത്മാവിനെ പരമാത്മാവിൽനിന്നകറ്റുന്ന കാമമാണ് യധാർത്ഥ ശത്രുവെന്നു പറഞ്ഞ്,
“ ഏവം ബുധേ പരം ബുദ്ധ്വാ സംസ്തഭ്യാത്മാനാത്മനാ
ജഹി ശത്രും മഹാബാഹോ കാമരൂപം ദുരാസദം ”
(ഭൗതികങ്ങളായ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾക്കും മനസ്സിനും ബുദ്ധിയ്ക്കും അതീതനാണ് താനെന്നറിഞ്ഞിട്ട് ദൃഢനിശ്ചയത്തോടെയുള്ള ആത്മീയ ബുദ്ധിയും ആത്മീയശക്തിയും കൊണ്ട് മനസ്സിനെ ഉറപ്പിച്ച് അദമ്യനായ കാമമെന്ന ശത്രുവിനെ കീഴടക്കുക)എന്ന ഉപദേശം നൽകുന്നതോടെ മൂന്നാമധ്യായം സമാപ്തമാകുന്നു.
കർമം വിഷ്ണുവിനുള്ള യജ്ഞവും പാപങ്ങൾക്കതീവുമാകുമ്പോൾ, ആത്മാരാമാനായി വർത്തിയ്ക്കുകയും ആത്മാവിൽ പൂർണതൃപ്തനാവുകയും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യൻ, കർത്തവ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് മുക്തനായി പരമപദത്തിലെത്തുന്നുവെന്നതാണ് മൂന്നാമദ്ധ്യായത്തിന്റെ സാരം.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 4:ജ്ഞാനകർമ്മവിഭാഗയോഗം
സഗുണബ്രഹ്മത്തിന്റെ ശക്തി വ്യക്തമാക്കുന്ന യോഗമാണിത്. വിവിധ യജ്ഞങ്ങളുടെ മാഹാത്മ്യവും സംസാരമധ്യേ കടന്നു വരുന്നുണ്ട്. ആദ്ധ്യാത്മികജ്ഞാനം ആത്മാവും ദൈവവുമായുള്ള അകലം കുറയ്ക്കുകയും ആത്മശുദ്ധീകരണത്തിലൂടെ മോക്ഷം നൽകുകയു ചെയ്യുന്നു. നിസ്സ്വാർത്ഥകർമ്മത്തിന്റെ ഫലമായി ലഭിയ്ക്കുന്ന ആ അറിവ് ഗുരുവിലൂടെ പൂർണമാക്കപ്പെടുന്നു.
ഗീതയുടെ ചരിത്രമാണ് നാലാമദ്ധ്യായത്തിന്റെ ആദ്യ ഭാഗത്തെ പ്രതിപാദ്യം.രാജവംശജർക്കായാണ് ഭഗവദ് ഗീത ഉപദേശിയ്ക്കപ്പെട്ടത്. വിവസ്വാനെന്ന സൂര്യദേവൻ സ്വയം ക്ഷത്രിയനായതുകൊണ്ടും സൂര്യകുലത്തിന്റെ ആദിപിതാവായതുകൊണ്ടും ഭഗവദ്ഗീത ഭഗവാനിൽ നിന്ന് സ്വായത്തമാക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു. ഭഗവാൻ ഉപദേശിച്ചതുകൊണ്ട് ഗീത വേദങ്ങളെപ്പോലെ വിശിഷ്ടവും അപൗരുഷേയവുമാണ്(മനുഷ്യകൃതമല്ലാത്തത്). സൂര്യഭഗവാനിൽ നിന്ന് മനുഷ്യപിതാവായ മനുവിലൂടെ ഇക്ഷ്വാകുവിലേയ്ക്കും ആ മഹത്സത്യം വ്യാപിച്ചു.എന്നാൽ വ്യാഖ്യാനങ്ങളിലൂടെ മൂല്യച്യുതി സംഭവിച്ച ഗീത കാലപ്രവാഹത്തിൽ തകർക്കപ്പെട്ടു. ഈ സന്ദർഭത്തിലാണ് അർജുനനിൽക്കൂടി ആ പ്രമാണങ്ങൾ വീണ്ടും മനുഷ്യരാശിയിലെത്തിയ്ക്കാൻ ഗീതോപദേഷ്ടാവായ കൃഷ്ണൻ തീരുമാനിച്ചത്.
ഗീതാചരിത്രം കേട്ട അർജ്ജുനൻ;
“ അപരം ഭവതോ ജന്മ പരം ജന്മ വിവസ്വതഃ
കഥമേതദ്വിജാനീയാം ത്വമാദൌ പ്രോക്തവാനിതി
”
(വിവസ്വാൻ അങ്ങയെക്കാൾ വളരെ മുൻപ് ജനിച്ചെന്നിരിയ്ക്കെ അങ്ങ് അദ്ദേഹത്തിൻ ഉപദേശം നൽകിയെന്നുപറയുന്നത് ഞാനെങ്ങനെ വിശ്വസിയ്ക്കും?)എന്നു ചോദിയ്ക്കുന്നതോടെ സംവാദം പരമാത്മാവിന്റെ അതീന്ദ്രിയഭാവങ്ങളിലേയ്ക്ക് വ്യാപിയ്ക്കുന്നു.
ആദ്യനും നിരപേക്ഷനും അച്യുതനും തുടക്കമില്ലാത്തവനും ഏറ്റവും പ്രായം കൂടിയവനും എന്നാൽ നവയൗവനയുക്തനും ആണു താനെന്ന് ഗോവിന്ദൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു.
“ യദാ യദാ ഹി ധർമസ്യ ഗ്ലാനിർഭവതി ഭാരത
അഭ്യുത്ഥാനമധർമസ്യ തദാത്മാനം സൃജാമ്യഹം
”
(ഹേ ഭാരത,എവിടെ ധർമ്മാചരണത്തിന് ക്ഷയം നേരിടുന്നുവോ,എപ്പോൾ അധർമ്മം തഴച്ചു വളരുന്നുവോ അപ്പോഴെല്ലാം ഞാൻ അവതരിയ്ക്കുന്നു.) എന്ന പ്രശസ്തമായ ശ്ലോകം ഈ ഭാഗത്താണ്.രാഗം ഭേദം ക്രോധം എന്നിവയിൽ നിന്ന് മുക്തരായി അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിയ്ക്കുന്നവർ, ജ്ഞാനത്താൽ ശുദ്ധീകൃതരായി മോക്ഷത്തെ പ്രാപിയ്ക്കുന്നു. കർമങ്ങൾക്കും കർമഫലങ്ങൾക്കും അതീതനാണ് പരമാത്മാവ്. എല്ലാം അദ്ദേഹത്തിൽനിന്നുത്ഭവിയ്ക്കുകയും അദ്ദേഹത്തിൽ വിശ്രമിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.ആത്മസാക്ഷാത്കാരം ലഭിച്ച ഒരു വ്യക്തിയിൽ നിന്ന് യഥാർത്ഥജ്ഞാനം ഗ്രഹിച്ച് പാപികളിൽ വച്ച് മഹാപാപിയായവനു പോലും ഭൗതികജീവിതത്തിലെ ദുഃഖസമുദ്രം തരണം ചെയ്യാൻ സാധിയ്ക്കും.അങ്ങനെ കത്തുന്ന തീ വിറകിനെയെന്നപോലെ ജ്ഞാനമാകുന്ന അഗ്നി സർവ്വ കർമഫലങ്ങളെയും ഭസ്മമാക്കി പരമമായ ആദ്ധ്യാത്മികശാന്തി നൽകുന്നു. ഇതാണ് നാലാമധ്യായത്തിന്റെ ഭാവാർത്ഥം.
ജീവസത്തയുടെ സാര്വകാലീനമായ പ്രവർത്തനം അഥവാ സനാതനയോഗം എന്നതാണ് ഈ അദ്ധ്യായത്തിൽ പ്രസ്താവിയ്ക്കപ്പെട്ട യോഗപദ്ധതി. ഇതിന് ദ്രവ്യയജ്ഞം എന്നും ആത്മയജ്ഞം എന്നും രണ്ടു ശാഖകളുണ്ട്. ദ്രവ്യയജ്ഞം ഭൗതികതയുടെ പ്രതീകമാണെങ്കിൽ ആത്മയജ്ഞം ജ്ഞാനത്തിന്റെയും ആത്മസാക്ഷാത്കരണത്തിന്റെയും പാതയാണ്.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 5:സന്യാസയോഗം
ഭക്തിയും ജ്ഞാനവും തമ്മിലുള്ള അഭേദ്യമായ ബന്ധം ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുകയാണ് 29 ശ്ലോകങ്ങളുള്ള ഈ അദ്ധ്യായത്തിൽ.പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ മായാശക്തിയാൽ ബന്ധിതരായ ജീവാത്മാക്കൾ,തങ്ങൾ ചുറ്റും കാണുന്ന എന്തിന്റെയും അധീശത്വം ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നു. എന്നാൽ ഭഗവാന്റെ ഭൗതികശക്തിയ്ക്കധീനരാണവർ. ഭഗവാനാണ് പൂർണാധികാരിയെന്ന അറിവോടെ ചെയ്യപ്പെടുന്ന കർമമാണ് പൂർണതയിലെത്തുന്നത്. ഭക്തനും കൂടിയായ യോഗിയാണ് യോഗികളിൽ ശ്രേഷ്ഠൻ.ജ്ഞാനകർമയോഗങ്ങൾ ക്ലേശഭൂവിഷ്ടവും ദീർഘകാലം കൊണ്ടുമാത്രം ഫലം നൽകുന്നവയുമാണ്. എന്നാൽ കഥാശ്രവണാദികൾ കൊണ്ട് ആർക്കും കൈവരിയ്ക്കാവുന്ന ആദ്യന്തം മധുരതരവും ഫലപ്രദവുമായ മോക്ഷോപാധിയാണ് ഭക്തി.
സന്യാസം കർമത്യാഗവും, കർമയോഗം കർമാനുഷ്ടാനവുമാകമ്മ്പോൾ ഇവയിൽ ഏതാണു ശ്രേഷ്ടമെന്ന സംശയം അർജ്ജുനനിലുണ്ടാകുന്നു.
“ യത് സാംഖ്യേ പ്രാപ്യതേ സ്ഥാനം തദ്യോഗൈരപി ഗമ്യതേ
ഏകം സാംഖ്യം ച യോഗം ച യഃ പശ്യതി സ പശ്യതി ”
(ഏതു സ്ഥാനം സാംഖ്യന്മാർ നെടുന്നുവോ അത് യോഗികളും നേടും.സാംഖ്യവും യോഗവും ഒന്നെന്നു മനസ്സിലാക്കുന്നവനാണ് യഥാർത്ഥ ജ്ഞാനി) എന്ന് കൃഷ്ണൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു.
അതായത് കാമ്യകർമങ്ങൾ ത്യജിയ്ക്കുന്ന സന്യാസിയോളം ശ്രേഷ്ടനാണ് ഫലേച്ഛയില്ലാതെ കർമമനുഷ്ടിയ്ക്കുന്നവനും. അഗ്നിയിൽ ഹോമിയ്ക്കുമ്പോൾ "ഇദം ന മമ" എന്നു പറയുന്ന സന്യാസിക്കു സമനാണ് സ്വാർത്ഥമോഹങ്ങളില്ലാതെ ജീവിതോദ്ദേശ്യം നിറവേറ്റുന്ന സാധാരണമനുഷ്യർ.വിദ്വാന്മാരും വിനീതരുമായ അത്തരക്കാർ ബ്രാഹ്മണനെയും പശുവിനെയും പട്ടിയേയും ചണ്ഡാലനെയും സമഭാവത്തോടെ ദർശിക്കുന്നു.സമചിത്തത നേടാതെ കർമം ത്യജിയ്ക്കുന്നവൻ സന്യാസിയല്ല,അലസനാണ്.കർമമല്ല കർമഫലകാംക്ഷയാണ് ത്യജിയ്ക്കേണ്ടത്.ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ കർമയോഗവും സാംഖ്യയോഗവും പരസ്പരവിരുദ്ധങ്ങളാണെന്നു തോന്നുമെങ്കിലും അവരണ്ടും പരസ്പരപൂരകങ്ങളാണെന്നു വ്യക്തമാക്കുകയാണ് ഗ്രന്ഥകർത്താവ്.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 6:ആത്മസംയമയോഗം
ധ്യാന യോഗം എന്നും അഭ്യാസയോഗം എന്നും ഈ യോഗം അറിയപ്പെടുന്നു.അഷ്ടാംഗ യോഗ പദ്ധതിയുടെ മഹിമയാണ് പ്രധാന പ്രതിപാദ്യം.ആകെ 47 ശ്ലോകങ്ങൾ.മനസ്സിനെയും ഇന്ദ്രിയങ്ങളെയും നിയന്ത്രിക്കുവാനും പരമാത്മാവിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിയ്ക്കാനും സഹായിക്കുന്ന അഷ്ടാംഗ യോഗം സമാധിയിൽ(പൂർണമായ ഈശ്വരാവബോധത്തിൽ) പരിണമിയ്ക്കുന്നു.യോഗസിദ്ധയിലൂടെ ശരീരമല്ല ആത്മാവാണ് താൻ എന്ന തിരിച്ചറിവ് ലഭിയ്ക്കുന്നവൻ പൂർണനാവുന്നു. ഇതാണ് ആറാമദ്ധ്യായത്തിൻറെ സാരം.
അഞ്ചാമദ്ധ്യായത്തിലെന്ന പോലെ കർമത്തെയും കർമഫലത്തെയും കുറിച്ചുള്ള സംവാദത്തോടെയാണ് ആറാമദ്ധ്യായവും ആരംഭിയ്ക്കുന്നത്.ധ്യാനവിധികളും യോഗവിധികളും സംഭാഷണമദ്ധ്യേ കടന്നു വരുന്നുണ്ട്. പരമാത്മാവിലെത്തിച്ചേരാനുള്ള വഴിയായി അഷ്ടാംഗയോഗത്തെ അവതരിപ്പിയ്ക്കയാണ് തുടർന്നുള്ള വരികളിൽ.
“ ആരുരുക്ഷോർമുനേര്യോഗം കർമകാരണമുച്യതേ
യോഗാരൂഢസ്യ തസ്യൈവ ശമഃ കാരണമുച്യതേ ”
(അഷ്ടാംഗയോഗം പരിശീലിയ്ക്കുന്നവന് കർമം മാർഗ്ഗമായ് ഭവിയ്ക്കുന്നു. യോഗസിദ്ധി അവനെ ശാന്തിയിലേയ്ക്കു നയിക്കുന്നു.)എന്നു പറയുന്ന കൃഷ്ണൻ യോഗമെന്നത് ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിലേയ്ക്കുള്ള കോണിയാണെന്നു സമർത്ഥിയ്ക്കുന്നു.ഈ കോണിയുടേ പടികൾ ഒരു ജീവന്റ്റെ ഏറ്റവും താഴ്ന്ന തലങ്ങളിൽ നിന്നു തുടങ്ങി ആദ്ധ്യാത്മിക ജീവിതത്തിലെ അത്യുന്നതമായ ആത്മസാക്ഷാത്കാരം വരെയെത്തിനിൽക്കുന്നു. ഇതിന്റെ ആദ്യപടി യോഗാരുരുക്ഷുവും ഒടുവിലത്തേത് യോഗാരൂഢവുമാണ്.
തുടർന്ന്
“ ജിതോത്മന പ്രശാന്തസ്യ പരമാത്മാ സമാഹിതഃ
ശീതോഷ്ണ സുഖദുഃഖേഷു തഥാ മാനാപമാനയോഃ ”
(തനീ സ്വയം ഉദ്ധരിയ്ക്കുന്നതും ക്ഷയിപ്പിയ്ക്കുന്നതും താൻ തന്നെയാണ്.) എന്ന അഷ്ടാംഗയോഗതത്വം വ്യക്തമാക്കപ്പെടുന്നു. മനുഷ്യധർമം നിറവേറ്റുന്നതിനായി മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിയ്ക്കലാണ് അഷ്ടാംഗയോഗചര്യയുടെ പരമമായ ലക്ഷ്യം.മനസ്സിനെ ജയിച്ചവന് മനസ്സു തന്നെയണ് ഉറ്റസുഹൃത്ത്.അതിനു കഴിയാത്തവനാവട്ടെ മനസ്സ് പരമശത്രുവായി വർത്തിയ്ക്കുന്നു.അതായത്,മനോനിയന്ത്രണമില്ലാത്ത യോഗാഭ്യാസം ബാഹ്യപ്രകടനമായി അവശേഷിയ്ക്കും.മനോവിജയം സാധിച്ചാലാവട്ടെ,പരമാത്മാവിന്റെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ സ്വീകരിയ്ക്കാൻ ജീവാത്മാവ് സ്വയം സന്നദ്ധനാവുന്നതു വഴി മോക്ഷം സാധ്യമാകും. ആ മനോവിജയമാണ് അഷ്ടാംഗയോഗം വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നത്.
യോഗപരിശീലന വിധികളെക്കുറിച്ചും കൃഷ്ണൻ വാചാലനാവുന്നു. യോഗി സംഭാഷണം ചുരുക്കണം. വിജനസ്ഥലത്ത് കുശപ്പുല്ലും മാന്തോലും അതിനു മുകളിൽ വസ്ത്രവും വിരിച്ച്,അത്യുന്നതമോ താഴ്ന്നതോ അല്ലാത്ത ഇരിപ്പിടം തയ്യാറാക്കി ഏകാഗ്രചിത്തനായി ആതമശുദ്ധീകരണത്തിനു വേണ്ടി യോഗം പരിശീലിക്കണം.ശരീരവും കഴുത്തും ഋജുരേഖയിൽ നിർത്തിക്കൊണ്ട് പ്രാണായാമം പരിശീലിക്കണം.നോട്ടം പുരികങ്ങളുടെ ഇടയിലോ നാസികാഗ്രത്തിലോ ഉറപ്പിക്കണം. ബ്രഹ്മചര്യനിഷ്ഠയും അനിവാര്യമാണ്. ഇത്തരത്തിൽ ആഹാരം, വിഹാരം ,നിദ്ര,പ്രവൃത്തി തുടങ്ങിയവയിൽ മിതത്വം പാലിച്ച് സമചിത്തതയോടെ പരമാത്മാവിനെ മാത്രം ധ്യാനിച്ച് യോഗാഭ്യാസം ചെയ്യുന്നവന് മനശ്ശാന്തി ലഭിയ്ക്കുന്നു.അഭ്യാസമുറകളോ, വ്യായാമമോ അല്ല യഥാർത്ഥ യോഗചര്യ.അത് മനോജയം നേടി പരമപദം പ്രാപിയ്ക്കാനുള്ള മാർഗ്ഗമാണ്.
യോഗാനുഷ്ഠാനത്തിലൂടെ അതീന്ദ്രിയാവസ്ഥ നേടിയ യോഗയുക്തന്റെ സവിശേഷതകളെക്കുറിച്ചും ആറാമദ്ധ്യായത്തിൽ പരാമർശമുണ്ട്.
“ യഥാ ദീപോ നിവാസ്ഥതോ നേങ്ഗതേ സോപമാ സ്മൃതാ
യോഗിനോ യതചിത്തസ്യ യ്ഞ്ജതോ യോഗമാത്മന ”
(കാറ്റു തട്ടാത്ത ദീപം പോലെ അചഞ്ചലനായവനാണ് യോഗി)എന്നാണു യോഗയുക്തന്റെ വർണന.സമാധിയെന്ന ഈ പൂർണാവസ്ഥയിൽ ശരീരമല്ല ആത്മാവാണ് താൻ എന്ന ബോധം അഥവാ ആത്മസാക്ഷാത്കാരം ലഭിയ്ക്കുന്നു. നിഷ്ക്രിയവും നിർമ്മലവും നിർഗുനവുമായ ആത്മാവാണ് താൻ എന്നറിഞ്ഞാൽ കർതൃത്വബുദ്ധിയും ഭോക്തൃത്വബുദ്ധിയും നശിക്കും. മറ്റെല്ലാ സുഖങ്ങൾക്കും മീതെയുള്ള ഇന്ദ്രിയാതീതമായ സുഖം ലഭിയ്ക്കാൻ അവൻ യോഗ്യനാവുന്നു.ഇതാണ് ധ്യാനയോഗം സാമാന്യജനത്തിനു നൽകുന്ന ഉപദേശം.
യോഗചര്യയെയും യോഗിയെയും കുറിച്ചുമുള്ള ഭഗവദ്വാക്കുകൾ കേൾക്കുന്ന അർജ്ജുനനിൽ ഏതൊരു സാധാരണക്കാരനിലുമെന്നപോലെ, മനോനിയന്ത്രണം സാദ്ധ്യമാണോ എന്ന സംശയമുളവാകുന്നു. നിരന്തരപരിശ്രമം ഫലസിദ്ധി നൽകുമെന്നു പറഞ്ഞ് ഭക്തനും കൂടിയായ യോഗിയാണ് ശ്രേഷ്ടൻ എന്ന് ഊന്നിപ്പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ആറാമദ്ധ്യായം അവസാനിക്കുന്നു.
വ്യാസഭഗവാനിൽ നിന്ന് ദിവ്യദൃഷ്ടി സ്വായത്തമാക്കിയ സഞ്ജയനോട് യുദ്ധരംഗവർണന ചെയ്യാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്ന ധൃതരാഷ്ട്രരാഷ്ട്രർ പറയുന്ന;
“ ധർമ്മക്ഷേത്രേ കുരുക്ഷേത്രേ സമവേതോയുയുത്സവഃ
മാമകാ പാണ്ഡവാശ്ചൈവ കിമകുർവത സഞ്ജയ?
”
(പുണ്യക്ഷേത്രമായ കുരുക്ഷേത്രത്തിൽ യുദ്ധോത്സുകരായി ഒന്നിച്ചുകൂടിയ എന്റെ മക്കളും പാണ്ഡവരും എന്തു ചെയ്തു?)എന്ന ശ്ലോകമാണ് ഒന്നാമദ്ധ്യായത്തിലെ ആരംഭശ്ലോകം.
തുടർന്ന് യുദ്ധക്ഷേത്രത്തിന്റെയും യോദ്ധാക്കളുടെയും വർണന പുരോമിയ്ക്കേ,യധാക്രമം പാഞ്ചജന്യവും ദേവദത്തവും ഊതിക്കൊണ്ട് ശ്രീകൃഷ്ണനും,അർജ്ജുനനും രംഗപ്രവേശം ചെയ്യുന്നു.
“ സേനയോരുഭയോർമദ്ധ്യേ രഥം സ്ഥാപയ മേച്യുത
യാദവേതാൻ നിരീക്ഷേഹം യോദ്ധവ്യമസ്മിൻ രണസമുദ്യമേ
കൈർമയാ സഹ യോദ്ധവ്യമസ്മിൻ രണസമുദ്യമേ.
”
(ഹേ അച്യുത,ഇരു സൈന്യങ്ങൾക്കും മദ്ധ്യത്തിലായി എന്റെ തേർ കൊണ്ടു നിർത്തുക.യുദ്ധകാംക്ഷികളായി ഇവിടെ വന്നിരിക്കുന്നവരെ ഞാനൊന്നു കാണട്ടെ.)എന്ന അർജ്ജുനന്റെ നിർദ്ദേശപ്രകാരം ശ്രീകൃഷ്ണൻ ഇരുസേനാവിഭാഗങ്ങൾക്കും നടുവിലേയ്ക്കു രഥം തെളിയ്ക്കുന്നു.
യുദ്ധത്തിനൊരുങ്ങിവന്ന ബന്ധുമിത്രാദികളെ കണ്ട് അവയവങ്ങൾ തളർന്ന്,മുഖം വരണ്ട്,ഗാണ്ഡീവം കൈയിൽന്നിന്നു വഴുതി,
“ ന ച ശ്രേയോ നുപശ്യാമി ഹത്വാ സ്വജനമാഹവേ
ന കാംക്ഷേ വിജയം കൃഷ്ണ ന രാജ്യം സുഖാനിച
”
(ബൻധുക്കളെ യുദ്ധത്തിൽ കൊല്ലുന്നതു കൊണ്ട് എങ്ങനെ എന്തു ഗുണമുണ്ടാകുമെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല.കൃഷ്ണാ,എനിക്ക് വിജയം ആവശ്യമില്ല.രാജ്യവും സുഖവും എനിയ്ക്കു വേണ്ട)
എന്നു വിലപിച്ച് തേരിൽ തളർന്നിരിയ്ക്കുന്ന അർജ്ജുനന്റെ ചിത്രത്തോടെ ഒന്നാമദ്ധ്യായം അവസാനിയ്ക്കുന്നു.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 2:സാംഖ്യയോഗം
വരാനിരിയ്ക്കുന്ന ജ്ഞാനയോഗത്തിന്റെയും കർമയോഗത്തിന്റെയും മഹിമ വ്യക്തമാക്കുന്നതാണ് സാംഖ്യയോഗം. കരുണാഭരിതനായ അർജ്ജുനൻ ശിഷ്യനെന്ന നിലയിൽ ശ്രീകൃഷ്ണനെ അഭയം പ്രാപിയ്ക്കുന്നു. നശ്വരമായ ഭൗതികശരീരവും ശാശ്വതമായ ആത്മാവും തമ്മിലുള്ള അടിസ്ഥാനപരമായ വ്യത്യാസങ്ങൾ വിവരിച്ചുകൊണ്ട് കൃഷ്ണൻ തന്റെ ഉപദേശം ആരംഭിയ്ക്കുന്നു.പുനർജന്മമെന്ന പ്രക്രിയയും, ആത്മസാക്ഷാത്കാരവുമാണ് പ്രതിപാദ്യം.
72 ശ്ലോകങ്ങളാണ് സാംഖ്യയോഗത്തിലുള്ളത്.
“ കുതസ്ത്വാ കശ്മലമിദം വിഷമേ സമുപസ്ഥിതം
അനാര്യജുഷ്ടമസ്വർഗ്യമകീർത്തികരമർജ്ജുന
”
(പ്രിയപ്പെട്ട അർജ്ജുന,നിന്നിൽ എവിടുന്നാണ് ഈ മാലിന്യം വന്നു പെട്ടത്?ജീവിതമൂല്യമെന്തെന്ന് അറിയുന്ന ഒരാൾക്ക് ഇത് യോജിച്ചതല്ല. ഉപരിലോകങ്ങളിലേക്കല്ല,അകീർത്തയിലേക്കാണിത് നയിക്കുക.)എന്ന ശ്ലോകത്തോടെയാണ് കൃഷ്ണാർജ്ജുനസംവാദം ആരംഭിയ്ക്കുന്നത്.
“ നത്വേവാഹം ജാതു നാസം ന ത്വം നേ മേ ജനാധിപഃ
ന ചൈവ ന ഭവിഷ്യാമഃ സര്വേ വയമതഃ പരം
”
(ഞാൻ ഇല്ലാതിരുന്ന ഒരുകാലം ഉണ്ടായിട്ടേയില്ല.അതുപോലെ നീയും ഇക്കാണുന്ന രാജാക്കന്മാരുമെല്ലാം എന്നും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരിക്കലും നാമാരും ഇല്ലാതാവുകയില്ല.) എന്ന വൈദികസത്യം വ്യക്തമാക്കപ്പെടുകയാണ് തുടർന്നുള്ള ശ്ലോകങ്ങളിൽ.ക്ഷണികങ്ങളായ സുഖദുഃഖങ്ങളുടെ വരവും പോക്കും മഞ്ഞുകാലത്തിന്റെയും വേനൽക്കാലത്തിന്റെയും ഗതിവിഗതികൾ പോലെയാണെന്നും ഭൗതികശരീരം ക്ഷണികവും ആത്മാവ് സനാതനവുമാണെന്നും കൃഷ്ണൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു.അജനും നിത്യനും ശാശ്വതനും പ്രാചീനനുമായ ആത്മാവിനെ ആയുധങ്ങൾക്കു മുറിവേല്പിയ്ക്കുവാനോ അഗ്നിയ്ക്കു ദഹിപ്പിയ്ക്കുവാനോ വെള്ളത്തിനു നനയ്ക്കാനോ കാറ്റിനുശോഷിപ്പിയ്ക്കുവാനോ കഴിയുകയില്ല,അതുകൊണ്ടുതന്നെ ജീവനെക്കുറിച്ച് വ്യസനിയ്ക്കാതെ കർമം ചെയ്യുന്നവൻ മാത്രമാണ് മോക്ഷാർഹൻ എന്ന ഹൈന്ദവചിന്താധാരയാണ് സാംഖ്യയോഗം ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നത്.
യോഗത്തെ നിർവചിയ്ക്കുന്നതും ഈ അധ്യായത്തിലാണ്,
“ യോഗസ്ഥഃ ഗുരു കർമാണി സംഗം ത്യക്ത്വാ ധനംജയ
സിദ്ധ്യസിധ്യോഃ സമോ ഭൂത്വാ സമത്വം യോഗ ഉച്യതേ
”
(അല്ലയോ അർജുന, ജയാപചയങ്ങളോടുള്ള മമത വെടിഞ്ഞ് സമചിത്തതയോടെ നിന്റെ കർമം അനുഷ്ഠിയ്ക്കുക.ഈ സമചിത്തതയാണ് യോഗം)എന്നു പറയുന്ന ഭഗവാൻ യോഗത്തിനായി യജ്ഞിയ്ക്കുന്നവൻ കർമഫലശുദ്ധീകരണത്തിലൂടെ ദിവ്യാവബോധം ലഭിയ്ക്കുമെന്നും അവൻ സ്ഥിതപ്രജ്ഞനായി,ഇന്ദ്രിയനിയന്ത്രണംപാലിച്ച് സ്ഥിരബുദ്ധിയുള്ളവനായി ഭൗതികതയുടെ കയത്തിൽ നിന്ന് കരകയറുവാൻ പ്രാപ്തനാവുമെന്നും പരമമായ ശാന്തി ലഭിയ്ക്കുമെന്നും പ്രസ്താവിയ്ക്കുന്നു.
“ ഏഷാ ബ്രാഹ്മീ സ്ഥിതിഃ പാർത്ഥ നൈനാം പ്രാപ്യ വിമുഹൃതി
സ്ഥിത്വാസ്യാമന്തകാലേ പി ബ്രഹ്മനിർവാണമൃച്ഛതി
”
(ഏതൊന്നിലെത്തിയാൽ മനുഷ്യന് വിഭ്രാന്തിയൊഴിയുന്നുവോ ആ ആത്മീയവും ദൈവികവുമായ പഥമാണിത്. ഇവിടെ നിലയുറപ്പിച്ച് മരണവേളയിലും അത്സ്ഥിതി തുടരുന്നവൻ ഭഗവദ്ധാമത്തിലെത്തും.) എന്ന ഉപദേശത്തോടെ സാംഖ്യയോഗം അവസാനിയ്ക്കുന്നു.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 3:കർമ്മയോഗം
ഒരുവൻ കർമം ചെയ്യേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത വ്യക്തമാക്കുന്നതാണ് കർമയോഗം.കർമ്മങ്ങൾക്ക് ഒരുവനെ ഈ ലോകവുമായി ബന്ധിപ്പിയ്ക്കുകയോ അതിൽ നിൻ വിമോചിപ്പിയ്ക്കുകയോ ചെയ്യാം.ഭഗവത്പ്രീതിമാത്രം കാംക്ഷിച്ച് സ്വാർത്ഥമോഹങ്ങളില്ലാതെ കർമം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ യധാർത്ഥജ്ഞാനം നേടാനാവും എന്നതാണ് മൂന്നാമദ്ധ്യായത്തിന്റെ സത്ത.ആദ്ധ്യാത്മികജ്ഞാനത്തിലേയ്ക്കുള്ള പാത നിസ്സ്വാർത്ഥകർമ്മത്തിലൂടെ മാത്രമേ പ്രാപ്തമാവുകയുള്ളൂ എന്ന ഗീതയുടെ മഹത്തായ സന്ദേശം വ്യക്തമാക്കപ്പെടുന്നത് ഈ അദ്ധ്യായത്തിലാണ്.
മഹാഭാരതം ഭീഷ്മപര്വ്വത്തിലെ 27-ആം അധ്യായമാണിത്. ആകെ 43 ശ്ലോകങ്ങൾ.
“ ജ്യായസീ ചേത് കർമണസ്തേ മതാ ബുദ്ധി ജനാർദ്ദന
തത് കിം കർമണി ഘോരേ മാം നിയോജയസി കേശവ ”
(ഹേ ജനാർദന, അല്ലയോ കേശവ, ഫലകാംക്ഷയൊടെ ചെയ്യുന കർമ്മത്തെക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠമാണ് ബുദ്ധി എന്നു കരുതുന്നുവെങ്കിൽ അങ്ങ് എന്തിനാണ് എന്നെ ക്രൂരമായ ഈ യുദ്ധത്തിന് പ്രേരിപ്പിയ്ക്കുന്നത്?) എന്ന ചോദ്യത്തോടെയാണ് മൂന്നാമദ്ധ്യായത്തിലെ സംവാദം ആരംഭിയ്ക്കുന്നത്.
ദ്വയാർത്ഥങ്ങളുള്ള ഉപദേശങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഗീത വായിക്കുന്ന ഏതൊരു സാധാരണക്കാരനും ഉണ്ടാകാനിടയുള്ള ഈ ചോദ്യത്തിന്,
“ ന കർമണാമനാരംഭന്നൈഷ്കർമ്യം പുരുഷോശ്നുതേ
ന ച സംന്യസനാദേവ സിദ്ധിം സമതിഗച്ഛതി
ന ഹി കശ്ചിത് ക്ഷണമപി ജാതു തിഷ്ഠത്യകർമകൃത്
കാര്യതേ ഹ്യവശഃ കർമ സർവഃ പ്രകൃതിജൈർഗുണൈ ”
(കർമ്മം ചെയ്യാതിരുന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം ആരും കർമഫലങ്ങളിൽ നിന്നു മുക്തരാവുന്നില്ല. സന്യാസം കൊണ്ടു മാത്രം ഒരാൾ പൂർണത നേടുന്നില്ല.ഭൗതികപ്രകൃതയുടെ ത്രിഗുണങ്ങളിൽ നിന്നുളവാകുന്ന വാസനകൾക്കനുസരിച്ച് ഓരോ മനുഷ്യനും കർമം ചെയ്യാൻ നിർബന്ധിതനാണ്.ആർക്കും ഒരൊറ്റനിമിഷം പോലും കർമത്തിൽ നിന്നൊഴിഞ്ഞു നിൽക്കാനാവില്ല.) എന്ന് വ്യക്തമായ ഉത്തരവും നൽകുന്നുണ്ട് രചയിതാവ്.
യുദ്ധസമയത്ത് അർജ്ജുനനു ഭഗവാൻ കാട്ടികൊടുക്കുന്ന വിശ്വരൂപം
ത്രിഗുണങ്ങളിൽ നിന്നാർജ്ജിച്ച സ്വഭാവത്തിനനുസരിച്ചാണെങ്കിലും നിഗ്രഹം കൊണ്ട് പ്രയോജനമില്ലെന്നു പറയുന്ന അർജ്ജുനനോട്,പുകതീയിനേയും,പൊടി കണ്ണാടിയെയുമെന്നപോലെ ജീവാത്മാവിനെ പരമാത്മാവിൽനിന്നകറ്റുന്ന കാമമാണ് യധാർത്ഥ ശത്രുവെന്നു പറഞ്ഞ്,
“ ഏവം ബുധേ പരം ബുദ്ധ്വാ സംസ്തഭ്യാത്മാനാത്മനാ
ജഹി ശത്രും മഹാബാഹോ കാമരൂപം ദുരാസദം ”
(ഭൗതികങ്ങളായ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾക്കും മനസ്സിനും ബുദ്ധിയ്ക്കും അതീതനാണ് താനെന്നറിഞ്ഞിട്ട് ദൃഢനിശ്ചയത്തോടെയുള്ള ആത്മീയ ബുദ്ധിയും ആത്മീയശക്തിയും കൊണ്ട് മനസ്സിനെ ഉറപ്പിച്ച് അദമ്യനായ കാമമെന്ന ശത്രുവിനെ കീഴടക്കുക)എന്ന ഉപദേശം നൽകുന്നതോടെ മൂന്നാമധ്യായം സമാപ്തമാകുന്നു.
കർമം വിഷ്ണുവിനുള്ള യജ്ഞവും പാപങ്ങൾക്കതീവുമാകുമ്പോൾ, ആത്മാരാമാനായി വർത്തിയ്ക്കുകയും ആത്മാവിൽ പൂർണതൃപ്തനാവുകയും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യൻ, കർത്തവ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് മുക്തനായി പരമപദത്തിലെത്തുന്നുവെന്നതാണ് മൂന്നാമദ്ധ്യായത്തിന്റെ സാരം.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 4:ജ്ഞാനകർമ്മവിഭാഗയോഗം
സഗുണബ്രഹ്മത്തിന്റെ ശക്തി വ്യക്തമാക്കുന്ന യോഗമാണിത്. വിവിധ യജ്ഞങ്ങളുടെ മാഹാത്മ്യവും സംസാരമധ്യേ കടന്നു വരുന്നുണ്ട്. ആദ്ധ്യാത്മികജ്ഞാനം ആത്മാവും ദൈവവുമായുള്ള അകലം കുറയ്ക്കുകയും ആത്മശുദ്ധീകരണത്തിലൂടെ മോക്ഷം നൽകുകയു ചെയ്യുന്നു. നിസ്സ്വാർത്ഥകർമ്മത്തിന്റെ ഫലമായി ലഭിയ്ക്കുന്ന ആ അറിവ് ഗുരുവിലൂടെ പൂർണമാക്കപ്പെടുന്നു.
ഗീതയുടെ ചരിത്രമാണ് നാലാമദ്ധ്യായത്തിന്റെ ആദ്യ ഭാഗത്തെ പ്രതിപാദ്യം.രാജവംശജർക്കായാണ് ഭഗവദ് ഗീത ഉപദേശിയ്ക്കപ്പെട്ടത്. വിവസ്വാനെന്ന സൂര്യദേവൻ സ്വയം ക്ഷത്രിയനായതുകൊണ്ടും സൂര്യകുലത്തിന്റെ ആദിപിതാവായതുകൊണ്ടും ഭഗവദ്ഗീത ഭഗവാനിൽ നിന്ന് സ്വായത്തമാക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു. ഭഗവാൻ ഉപദേശിച്ചതുകൊണ്ട് ഗീത വേദങ്ങളെപ്പോലെ വിശിഷ്ടവും അപൗരുഷേയവുമാണ്(മനുഷ്യകൃതമല്ലാത്തത്). സൂര്യഭഗവാനിൽ നിന്ന് മനുഷ്യപിതാവായ മനുവിലൂടെ ഇക്ഷ്വാകുവിലേയ്ക്കും ആ മഹത്സത്യം വ്യാപിച്ചു.എന്നാൽ വ്യാഖ്യാനങ്ങളിലൂടെ മൂല്യച്യുതി സംഭവിച്ച ഗീത കാലപ്രവാഹത്തിൽ തകർക്കപ്പെട്ടു. ഈ സന്ദർഭത്തിലാണ് അർജുനനിൽക്കൂടി ആ പ്രമാണങ്ങൾ വീണ്ടും മനുഷ്യരാശിയിലെത്തിയ്ക്കാൻ ഗീതോപദേഷ്ടാവായ കൃഷ്ണൻ തീരുമാനിച്ചത്.
ഗീതാചരിത്രം കേട്ട അർജ്ജുനൻ;
“ അപരം ഭവതോ ജന്മ പരം ജന്മ വിവസ്വതഃ
കഥമേതദ്വിജാനീയാം ത്വമാദൌ പ്രോക്തവാനിതി
”
(വിവസ്വാൻ അങ്ങയെക്കാൾ വളരെ മുൻപ് ജനിച്ചെന്നിരിയ്ക്കെ അങ്ങ് അദ്ദേഹത്തിൻ ഉപദേശം നൽകിയെന്നുപറയുന്നത് ഞാനെങ്ങനെ വിശ്വസിയ്ക്കും?)എന്നു ചോദിയ്ക്കുന്നതോടെ സംവാദം പരമാത്മാവിന്റെ അതീന്ദ്രിയഭാവങ്ങളിലേയ്ക്ക് വ്യാപിയ്ക്കുന്നു.
ആദ്യനും നിരപേക്ഷനും അച്യുതനും തുടക്കമില്ലാത്തവനും ഏറ്റവും പ്രായം കൂടിയവനും എന്നാൽ നവയൗവനയുക്തനും ആണു താനെന്ന് ഗോവിന്ദൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു.
“ യദാ യദാ ഹി ധർമസ്യ ഗ്ലാനിർഭവതി ഭാരത
അഭ്യുത്ഥാനമധർമസ്യ തദാത്മാനം സൃജാമ്യഹം
”
(ഹേ ഭാരത,എവിടെ ധർമ്മാചരണത്തിന് ക്ഷയം നേരിടുന്നുവോ,എപ്പോൾ അധർമ്മം തഴച്ചു വളരുന്നുവോ അപ്പോഴെല്ലാം ഞാൻ അവതരിയ്ക്കുന്നു.) എന്ന പ്രശസ്തമായ ശ്ലോകം ഈ ഭാഗത്താണ്.രാഗം ഭേദം ക്രോധം എന്നിവയിൽ നിന്ന് മുക്തരായി അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിയ്ക്കുന്നവർ, ജ്ഞാനത്താൽ ശുദ്ധീകൃതരായി മോക്ഷത്തെ പ്രാപിയ്ക്കുന്നു. കർമങ്ങൾക്കും കർമഫലങ്ങൾക്കും അതീതനാണ് പരമാത്മാവ്. എല്ലാം അദ്ദേഹത്തിൽനിന്നുത്ഭവിയ്ക്കുകയും അദ്ദേഹത്തിൽ വിശ്രമിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.ആത്മസാക്ഷാത്കാരം ലഭിച്ച ഒരു വ്യക്തിയിൽ നിന്ന് യഥാർത്ഥജ്ഞാനം ഗ്രഹിച്ച് പാപികളിൽ വച്ച് മഹാപാപിയായവനു പോലും ഭൗതികജീവിതത്തിലെ ദുഃഖസമുദ്രം തരണം ചെയ്യാൻ സാധിയ്ക്കും.അങ്ങനെ കത്തുന്ന തീ വിറകിനെയെന്നപോലെ ജ്ഞാനമാകുന്ന അഗ്നി സർവ്വ കർമഫലങ്ങളെയും ഭസ്മമാക്കി പരമമായ ആദ്ധ്യാത്മികശാന്തി നൽകുന്നു. ഇതാണ് നാലാമധ്യായത്തിന്റെ ഭാവാർത്ഥം.
ജീവസത്തയുടെ സാര്വകാലീനമായ പ്രവർത്തനം അഥവാ സനാതനയോഗം എന്നതാണ് ഈ അദ്ധ്യായത്തിൽ പ്രസ്താവിയ്ക്കപ്പെട്ട യോഗപദ്ധതി. ഇതിന് ദ്രവ്യയജ്ഞം എന്നും ആത്മയജ്ഞം എന്നും രണ്ടു ശാഖകളുണ്ട്. ദ്രവ്യയജ്ഞം ഭൗതികതയുടെ പ്രതീകമാണെങ്കിൽ ആത്മയജ്ഞം ജ്ഞാനത്തിന്റെയും ആത്മസാക്ഷാത്കരണത്തിന്റെയും പാതയാണ്.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 5:സന്യാസയോഗം
ഭക്തിയും ജ്ഞാനവും തമ്മിലുള്ള അഭേദ്യമായ ബന്ധം ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുകയാണ് 29 ശ്ലോകങ്ങളുള്ള ഈ അദ്ധ്യായത്തിൽ.പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ മായാശക്തിയാൽ ബന്ധിതരായ ജീവാത്മാക്കൾ,തങ്ങൾ ചുറ്റും കാണുന്ന എന്തിന്റെയും അധീശത്വം ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നു. എന്നാൽ ഭഗവാന്റെ ഭൗതികശക്തിയ്ക്കധീനരാണവർ. ഭഗവാനാണ് പൂർണാധികാരിയെന്ന അറിവോടെ ചെയ്യപ്പെടുന്ന കർമമാണ് പൂർണതയിലെത്തുന്നത്. ഭക്തനും കൂടിയായ യോഗിയാണ് യോഗികളിൽ ശ്രേഷ്ഠൻ.ജ്ഞാനകർമയോഗങ്ങൾ ക്ലേശഭൂവിഷ്ടവും ദീർഘകാലം കൊണ്ടുമാത്രം ഫലം നൽകുന്നവയുമാണ്. എന്നാൽ കഥാശ്രവണാദികൾ കൊണ്ട് ആർക്കും കൈവരിയ്ക്കാവുന്ന ആദ്യന്തം മധുരതരവും ഫലപ്രദവുമായ മോക്ഷോപാധിയാണ് ഭക്തി.
സന്യാസം കർമത്യാഗവും, കർമയോഗം കർമാനുഷ്ടാനവുമാകമ്മ്പോൾ ഇവയിൽ ഏതാണു ശ്രേഷ്ടമെന്ന സംശയം അർജ്ജുനനിലുണ്ടാകുന്നു.
“ യത് സാംഖ്യേ പ്രാപ്യതേ സ്ഥാനം തദ്യോഗൈരപി ഗമ്യതേ
ഏകം സാംഖ്യം ച യോഗം ച യഃ പശ്യതി സ പശ്യതി ”
(ഏതു സ്ഥാനം സാംഖ്യന്മാർ നെടുന്നുവോ അത് യോഗികളും നേടും.സാംഖ്യവും യോഗവും ഒന്നെന്നു മനസ്സിലാക്കുന്നവനാണ് യഥാർത്ഥ ജ്ഞാനി) എന്ന് കൃഷ്ണൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു.
അതായത് കാമ്യകർമങ്ങൾ ത്യജിയ്ക്കുന്ന സന്യാസിയോളം ശ്രേഷ്ടനാണ് ഫലേച്ഛയില്ലാതെ കർമമനുഷ്ടിയ്ക്കുന്നവനും. അഗ്നിയിൽ ഹോമിയ്ക്കുമ്പോൾ "ഇദം ന മമ" എന്നു പറയുന്ന സന്യാസിക്കു സമനാണ് സ്വാർത്ഥമോഹങ്ങളില്ലാതെ ജീവിതോദ്ദേശ്യം നിറവേറ്റുന്ന സാധാരണമനുഷ്യർ.വിദ്വാന്മാരും വിനീതരുമായ അത്തരക്കാർ ബ്രാഹ്മണനെയും പശുവിനെയും പട്ടിയേയും ചണ്ഡാലനെയും സമഭാവത്തോടെ ദർശിക്കുന്നു.സമചിത്തത നേടാതെ കർമം ത്യജിയ്ക്കുന്നവൻ സന്യാസിയല്ല,അലസനാണ്.കർമമല്ല കർമഫലകാംക്ഷയാണ് ത്യജിയ്ക്കേണ്ടത്.ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ കർമയോഗവും സാംഖ്യയോഗവും പരസ്പരവിരുദ്ധങ്ങളാണെന്നു തോന്നുമെങ്കിലും അവരണ്ടും പരസ്പരപൂരകങ്ങളാണെന്നു വ്യക്തമാക്കുകയാണ് ഗ്രന്ഥകർത്താവ്.
[തിരുത്തുക] അധ്യായം 6:ആത്മസംയമയോഗം
ധ്യാന യോഗം എന്നും അഭ്യാസയോഗം എന്നും ഈ യോഗം അറിയപ്പെടുന്നു.അഷ്ടാംഗ യോഗ പദ്ധതിയുടെ മഹിമയാണ് പ്രധാന പ്രതിപാദ്യം.ആകെ 47 ശ്ലോകങ്ങൾ.മനസ്സിനെയും ഇന്ദ്രിയങ്ങളെയും നിയന്ത്രിക്കുവാനും പരമാത്മാവിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിയ്ക്കാനും സഹായിക്കുന്ന അഷ്ടാംഗ യോഗം സമാധിയിൽ(പൂർണമായ ഈശ്വരാവബോധത്തിൽ) പരിണമിയ്ക്കുന്നു.യോഗസിദ്ധയിലൂടെ ശരീരമല്ല ആത്മാവാണ് താൻ എന്ന തിരിച്ചറിവ് ലഭിയ്ക്കുന്നവൻ പൂർണനാവുന്നു. ഇതാണ് ആറാമദ്ധ്യായത്തിൻറെ സാരം.
അഞ്ചാമദ്ധ്യായത്തിലെന്ന പോലെ കർമത്തെയും കർമഫലത്തെയും കുറിച്ചുള്ള സംവാദത്തോടെയാണ് ആറാമദ്ധ്യായവും ആരംഭിയ്ക്കുന്നത്.ധ്യാനവിധികളും യോഗവിധികളും സംഭാഷണമദ്ധ്യേ കടന്നു വരുന്നുണ്ട്. പരമാത്മാവിലെത്തിച്ചേരാനുള്ള വഴിയായി അഷ്ടാംഗയോഗത്തെ അവതരിപ്പിയ്ക്കയാണ് തുടർന്നുള്ള വരികളിൽ.
“ ആരുരുക്ഷോർമുനേര്യോഗം കർമകാരണമുച്യതേ
യോഗാരൂഢസ്യ തസ്യൈവ ശമഃ കാരണമുച്യതേ ”
(അഷ്ടാംഗയോഗം പരിശീലിയ്ക്കുന്നവന് കർമം മാർഗ്ഗമായ് ഭവിയ്ക്കുന്നു. യോഗസിദ്ധി അവനെ ശാന്തിയിലേയ്ക്കു നയിക്കുന്നു.)എന്നു പറയുന്ന കൃഷ്ണൻ യോഗമെന്നത് ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിലേയ്ക്കുള്ള കോണിയാണെന്നു സമർത്ഥിയ്ക്കുന്നു.ഈ കോണിയുടേ പടികൾ ഒരു ജീവന്റ്റെ ഏറ്റവും താഴ്ന്ന തലങ്ങളിൽ നിന്നു തുടങ്ങി ആദ്ധ്യാത്മിക ജീവിതത്തിലെ അത്യുന്നതമായ ആത്മസാക്ഷാത്കാരം വരെയെത്തിനിൽക്കുന്നു. ഇതിന്റെ ആദ്യപടി യോഗാരുരുക്ഷുവും ഒടുവിലത്തേത് യോഗാരൂഢവുമാണ്.
തുടർന്ന്
“ ജിതോത്മന പ്രശാന്തസ്യ പരമാത്മാ സമാഹിതഃ
ശീതോഷ്ണ സുഖദുഃഖേഷു തഥാ മാനാപമാനയോഃ ”
(തനീ സ്വയം ഉദ്ധരിയ്ക്കുന്നതും ക്ഷയിപ്പിയ്ക്കുന്നതും താൻ തന്നെയാണ്.) എന്ന അഷ്ടാംഗയോഗതത്വം വ്യക്തമാക്കപ്പെടുന്നു. മനുഷ്യധർമം നിറവേറ്റുന്നതിനായി മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിയ്ക്കലാണ് അഷ്ടാംഗയോഗചര്യയുടെ പരമമായ ലക്ഷ്യം.മനസ്സിനെ ജയിച്ചവന് മനസ്സു തന്നെയണ് ഉറ്റസുഹൃത്ത്.അതിനു കഴിയാത്തവനാവട്ടെ മനസ്സ് പരമശത്രുവായി വർത്തിയ്ക്കുന്നു.അതായത്,മനോനിയന്ത്രണമില്ലാത്ത യോഗാഭ്യാസം ബാഹ്യപ്രകടനമായി അവശേഷിയ്ക്കും.മനോവിജയം സാധിച്ചാലാവട്ടെ,പരമാത്മാവിന്റെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ സ്വീകരിയ്ക്കാൻ ജീവാത്മാവ് സ്വയം സന്നദ്ധനാവുന്നതു വഴി മോക്ഷം സാധ്യമാകും. ആ മനോവിജയമാണ് അഷ്ടാംഗയോഗം വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നത്.
യോഗപരിശീലന വിധികളെക്കുറിച്ചും കൃഷ്ണൻ വാചാലനാവുന്നു. യോഗി സംഭാഷണം ചുരുക്കണം. വിജനസ്ഥലത്ത് കുശപ്പുല്ലും മാന്തോലും അതിനു മുകളിൽ വസ്ത്രവും വിരിച്ച്,അത്യുന്നതമോ താഴ്ന്നതോ അല്ലാത്ത ഇരിപ്പിടം തയ്യാറാക്കി ഏകാഗ്രചിത്തനായി ആതമശുദ്ധീകരണത്തിനു വേണ്ടി യോഗം പരിശീലിക്കണം.ശരീരവും കഴുത്തും ഋജുരേഖയിൽ നിർത്തിക്കൊണ്ട് പ്രാണായാമം പരിശീലിക്കണം.നോട്ടം പുരികങ്ങളുടെ ഇടയിലോ നാസികാഗ്രത്തിലോ ഉറപ്പിക്കണം. ബ്രഹ്മചര്യനിഷ്ഠയും അനിവാര്യമാണ്. ഇത്തരത്തിൽ ആഹാരം, വിഹാരം ,നിദ്ര,പ്രവൃത്തി തുടങ്ങിയവയിൽ മിതത്വം പാലിച്ച് സമചിത്തതയോടെ പരമാത്മാവിനെ മാത്രം ധ്യാനിച്ച് യോഗാഭ്യാസം ചെയ്യുന്നവന് മനശ്ശാന്തി ലഭിയ്ക്കുന്നു.അഭ്യാസമുറകളോ, വ്യായാമമോ അല്ല യഥാർത്ഥ യോഗചര്യ.അത് മനോജയം നേടി പരമപദം പ്രാപിയ്ക്കാനുള്ള മാർഗ്ഗമാണ്.
യോഗാനുഷ്ഠാനത്തിലൂടെ അതീന്ദ്രിയാവസ്ഥ നേടിയ യോഗയുക്തന്റെ സവിശേഷതകളെക്കുറിച്ചും ആറാമദ്ധ്യായത്തിൽ പരാമർശമുണ്ട്.
“ യഥാ ദീപോ നിവാസ്ഥതോ നേങ്ഗതേ സോപമാ സ്മൃതാ
യോഗിനോ യതചിത്തസ്യ യ്ഞ്ജതോ യോഗമാത്മന ”
(കാറ്റു തട്ടാത്ത ദീപം പോലെ അചഞ്ചലനായവനാണ് യോഗി)എന്നാണു യോഗയുക്തന്റെ വർണന.സമാധിയെന്ന ഈ പൂർണാവസ്ഥയിൽ ശരീരമല്ല ആത്മാവാണ് താൻ എന്ന ബോധം അഥവാ ആത്മസാക്ഷാത്കാരം ലഭിയ്ക്കുന്നു. നിഷ്ക്രിയവും നിർമ്മലവും നിർഗുനവുമായ ആത്മാവാണ് താൻ എന്നറിഞ്ഞാൽ കർതൃത്വബുദ്ധിയും ഭോക്തൃത്വബുദ്ധിയും നശിക്കും. മറ്റെല്ലാ സുഖങ്ങൾക്കും മീതെയുള്ള ഇന്ദ്രിയാതീതമായ സുഖം ലഭിയ്ക്കാൻ അവൻ യോഗ്യനാവുന്നു.ഇതാണ് ധ്യാനയോഗം സാമാന്യജനത്തിനു നൽകുന്ന ഉപദേശം.
യോഗചര്യയെയും യോഗിയെയും കുറിച്ചുമുള്ള ഭഗവദ്വാക്കുകൾ കേൾക്കുന്ന അർജ്ജുനനിൽ ഏതൊരു സാധാരണക്കാരനിലുമെന്നപോലെ, മനോനിയന്ത്രണം സാദ്ധ്യമാണോ എന്ന സംശയമുളവാകുന്നു. നിരന്തരപരിശ്രമം ഫലസിദ്ധി നൽകുമെന്നു പറഞ്ഞ് ഭക്തനും കൂടിയായ യോഗിയാണ് ശ്രേഷ്ടൻ എന്ന് ഊന്നിപ്പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ആറാമദ്ധ്യായം അവസാനിക്കുന്നു.
സുഭാഷിതം
***********
"മക്ഷികാ വ്രണമിച്ഛന്തി
ധനമിച്ഛന്തി പാര്ത്ഥിപാ
നീചാ കലഹമിച്ഛന്തി
സന്ധിമിച്ഛന്തി പണ്ടിതാ "
ഈച്ച വ്രണത്തെ ആഗ്രഹിക്കുന്നു
രാജാക്കാന്മാര് ധനത്തെ ആഗ്രഹിക്കുന്നു
നീചന്മാര് (ചീത്ത ആളുകള്) വഴക്ക് (കലഹം) ആഗ്രഹിക്കുന്നു
അറിവുള്ളവര്, എല്ലാവരുമായും സൌഹൃദം ആഗ്രഹിക്കുന്നു
ഈ ശ്ലോകത്തിന്റെ പ്രത്യേക ഘടന കാരണം, കുട്ടികള് രസത്തോടെ ഇത് ചൊല്ലും...!!!
"മക്ഷികാ വ്രണമിച്ഛന്തി
ധനമിച്ഛന്തി പാര്ത്ഥിപാ
നീചാ കലഹമിച്ഛന്തി
സന്ധിമിച്ഛന്തി പണ്ടിതാ "
ഈച്ച വ്രണത്തെ ആഗ്രഹിക്കുന്നു
രാജാക്കാന്മാര് ധനത്തെ ആഗ്രഹിക്കുന്നു
നീചന്മാര് (ചീത്ത ആളുകള്) വഴക്ക് (കലഹം) ആഗ്രഹിക്കുന്നു
അറിവുള്ളവര്, എല്ലാവരുമായും സൌഹൃദം ആഗ്രഹിക്കുന്നു
ഈ ശ്ലോകത്തിന്റെ പ്രത്യേക ഘടന കാരണം, കുട്ടികള് രസത്തോടെ ഇത് ചൊല്ലും...!!!
സദ്സ്വഭാവങ്ങളില് ഒന്നിന്റെയെങ്കിലും പേര് പറയാന് ഗോകുലത്തില് പറഞ്ഞിട്ട്, നമ്മുടെ കുട്ടികള്ക്ക് ആശയ കുഴപ്പം...
-പുകവലിക്കയും മദ്യപിക്കയും ചെയ്യാനേ പാടില്ല, പൊതു സ്ഥലങ്ങളില് തുപ്പരുത്, വാഹനങ്ങളില് ഇരുന്നു പുറത്തേക്ക് തുപ്പരുത്, ക്യൂവുകള് പാലിക്കണം, നിയമങ്ങള് പാലിക്കണം, ഒരു സാധനവും തെറ്റായകാര്യങ്ങള്ക്ക് ഉപയോഗിക്കരുത് - മൊബൈല്, ക്യാമറ എന്നിവ, വാഹനങ്ങളില് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോള് ചില അബദ്ധങ്ങള് പറ്റാം പക്ഷെ അപ്പോള് പരസ്പരം വഴക്കുണ്ടാക്കാന് പാടില്ല- ഇതെല്ലം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു...
കൂടാതെ, ഗീതയില് പറയുന്ന ഗുണങ്ങള് ഇതാ നോക്കൂ - ഇതും, പറഞ്ഞു കൊടുത്തു.....
ഏറ്റവും പ്രധാനം- അഭയം
(പേടി ഇല്ലായ്മ, ഒന്നിനെയും ഭയക്കരുത്, ഈശ്വരനെ പോലും, സ്നേഹിക്കയാണ് വേണ്ടത്...!)
മന:ശുദ്ധി, അറിവു ഉണ്ടാക്കുക, അത് നിരന്തരം പരിശീലിക്കുക, അതില്ത്തന്നെ തുടരുക (ജ്ഞാനയോഗവ്യവസ്ഥിതി )
ദാനം, ദമം (അച്ചടക്കം, അടക്കം), യജ്ഞം (സേവനം), സ്വാദ്ധ്യായം(സ്വയം പഠിക്കല്),
തപസ്സു(സഹനം), ആര്ജ്ജവം (നല്ല സ്വഭാവം), അഹിംസ (ഒന്നിനെയും ഉപദ്രവിക്കായ്ക),
സത്യം, അക്രോധം(ദേഷ്യം ഇല്ലായ്മ), ത്യാഗം ,ശാന്തി , അപൈശുനം (മറ്റുള്ളവരെക്കുറിച്ച് കുറ്റം പറയായ്ക), ദയ, ഹൃദയശുദ്ധി,
ഹ്രീ (ചീത്ത കാര്യങ്ങള് ചെയ്യാന് മടി), മനസ്സിന്റെ ഉറപ്പ്, ക്ഷമ,ധൈര്യം , ശുചിത്വം, ഞാന് കേമനെന്നു ഭാവിക്കായ്ക.....
കൂടാതെ, സത്യസന്ധത, കൃത്യനിഷ്ഠ, ലാളിത്യം, നല്ല വായന, നല്ല സൌഹൃദം....ഇതെല്ലം
-പുകവലിക്കയും മദ്യപിക്കയും ചെയ്യാനേ പാടില്ല, പൊതു സ്ഥലങ്ങളില് തുപ്പരുത്, വാഹനങ്ങളില് ഇരുന്നു പുറത്തേക്ക് തുപ്പരുത്, ക്യൂവുകള് പാലിക്കണം, നിയമങ്ങള് പാലിക്കണം, ഒരു സാധനവും തെറ്റായകാര്യങ്ങള്ക്ക് ഉപയോഗിക്കരുത് - മൊബൈല്, ക്യാമറ എന്നിവ, വാഹനങ്ങളില് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോള് ചില അബദ്ധങ്ങള് പറ്റാം പക്ഷെ അപ്പോള് പരസ്പരം വഴക്കുണ്ടാക്കാന് പാടില്ല- ഇതെല്ലം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു...
കൂടാതെ, ഗീതയില് പറയുന്ന ഗുണങ്ങള് ഇതാ നോക്കൂ - ഇതും, പറഞ്ഞു കൊടുത്തു.....
ഏറ്റവും പ്രധാനം- അഭയം
(പേടി ഇല്ലായ്മ, ഒന്നിനെയും ഭയക്കരുത്, ഈശ്വരനെ പോലും, സ്നേഹിക്കയാണ് വേണ്ടത്...!)
മന:ശുദ്ധി, അറിവു ഉണ്ടാക്കുക, അത് നിരന്തരം പരിശീലിക്കുക, അതില്ത്തന്നെ തുടരുക (ജ്ഞാനയോഗവ്യവസ്ഥിതി )
ദാനം, ദമം (അച്ചടക്കം, അടക്കം), യജ്ഞം (സേവനം), സ്വാദ്ധ്യായം(സ്വയം പഠിക്കല്),
തപസ്സു(സഹനം), ആര്ജ്ജവം (നല്ല സ്വഭാവം), അഹിംസ (ഒന്നിനെയും ഉപദ്രവിക്കായ്ക),
സത്യം, അക്രോധം(ദേഷ്യം ഇല്ലായ്മ), ത്യാഗം ,ശാന്തി , അപൈശുനം (മറ്റുള്ളവരെക്കുറിച്ച് കുറ്റം പറയായ്ക), ദയ, ഹൃദയശുദ്ധി,
ഹ്രീ (ചീത്ത കാര്യങ്ങള് ചെയ്യാന് മടി), മനസ്സിന്റെ ഉറപ്പ്, ക്ഷമ,ധൈര്യം , ശുചിത്വം, ഞാന് കേമനെന്നു ഭാവിക്കായ്ക.....
കൂടാതെ, സത്യസന്ധത, കൃത്യനിഷ്ഠ, ലാളിത്യം, നല്ല വായന, നല്ല സൌഹൃദം....ഇതെല്ലം
ലോകം ഇന്ത്യന് സംസ്കാരത്തിലേക്ക് ....!
ഹാര്വാര്ഡ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഓഫ് അമേരിക്ക ; ഭഗവത്ഗീത എം ബി എ സിലബസിന്റെ ഭാഗം.
മാസാച്ച്വുസെറ്റ്സ് ഇന്സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ടെക്നോളജി (എം ഐ ടി ) ഇല് സംസ്കൃതം അഭിവാജ്യഖടകം.
ടോറന്റോ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഓഫ് അമേരിക്ക ; ഏറ്റവും വലിയ ബാച്ച് ഡിപ്പാര്ട്ട്മെന്റ് ഓഫ് ഹിന്ദുഇസം
മാനിടോബ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഇല് പല ബാച്ചുകളില് ആയിട്ടാണ് സനധനധര്മം പഠിപ്പിക്കുന്നത് .
മാത്രമല്ല 186 അമേരിക്കന് യൂണിവേഴ്സിറ്റികളില് ഭഗവത്ഗീത സിലബസിന്റെ ഭാഗം ആണ് .
അമേരിക്കന് ജനസംഖ്യയില് പതിനേഴു മില്ല്യന് ജനങ്ങള് ഡെയിലി യോഗ ചെയ്യുന്നവര് എന്ന് പഠനറിപ്പോര്ട്ട്.
22 ശതമാനം അമേരിക്കക്കാര് ഒറ്റ വര്ഷം കൊണ്ട് വെജിറ്റെറിയന് ഫുഡ് ലേക്ക് മാറി .
അമേരിക്കയില് മാത്രമല്ല ലോകത്തിന്റെ ഏകദേശം ലോകത്തില് എല്ലാ ഇടത്തും ഇതു പോലുള്ള മാറ്റം ആരംഭിച്ചു കഴിഞ്ഞു . ഇനി എങ്കിലും നമ്മള് നമ്മുടെ നാടിന്റെ മഹത്വം തിരിച്ചറിയണം നമ്മുടെ പൈതൃകം പഠിക്കണം ലോകത്തിനു മുന്പില് തലഉയര്ത്തി നില്ക്കണം....
മാസാച്ച്വുസെറ്റ്സ് ഇന്സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ടെക്നോളജി (എം ഐ ടി ) ഇല് സംസ്കൃതം അഭിവാജ്യഖടകം.
ടോറന്റോ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഓഫ് അമേരിക്ക ; ഏറ്റവും വലിയ ബാച്ച് ഡിപ്പാര്ട്ട്മെന്റ് ഓഫ് ഹിന്ദുഇസം
മാനിടോബ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഇല് പല ബാച്ചുകളില് ആയിട്ടാണ് സനധനധര്മം പഠിപ്പിക്കുന്നത് .
മാത്രമല്ല 186 അമേരിക്കന് യൂണിവേഴ്സിറ്റികളില് ഭഗവത്ഗീത സിലബസിന്റെ ഭാഗം ആണ് .
അമേരിക്കന് ജനസംഖ്യയില് പതിനേഴു മില്ല്യന് ജനങ്ങള് ഡെയിലി യോഗ ചെയ്യുന്നവര് എന്ന് പഠനറിപ്പോര്ട്ട്.
22 ശതമാനം അമേരിക്കക്കാര് ഒറ്റ വര്ഷം കൊണ്ട് വെജിറ്റെറിയന് ഫുഡ് ലേക്ക് മാറി .
അമേരിക്കയില് മാത്രമല്ല ലോകത്തിന്റെ ഏകദേശം ലോകത്തില് എല്ലാ ഇടത്തും ഇതു പോലുള്ള മാറ്റം ആരംഭിച്ചു കഴിഞ്ഞു . ഇനി എങ്കിലും നമ്മള് നമ്മുടെ നാടിന്റെ മഹത്വം തിരിച്ചറിയണം നമ്മുടെ പൈതൃകം പഠിക്കണം ലോകത്തിനു മുന്പില് തലഉയര്ത്തി നില്ക്കണം....
international sreekrishna kendram
1 SreeKrishna Temple
2 Temple of Sun God
3 Gosala (shelter for cow)
4 Oushadodyanam – Herbal Garden
5 Kalindi – the river
6 Tapovanam – Home for Senior citizen
7 Vrindavanam (Children's playground)
8 Exhibition Hall
9 Meditation Centre
10 Veda Vijhnana Kendram (Vedic Learning Centre)
11 Auditorium
12 Museum & Archieves
13 Library & Research Centre
14 Kalari & Yoga Kendra
15 Vocational Training Centre
16 Aushadhasala (Medical Shop)
17 Vipanana Kendram
18 Yasoda Bhavan (Bhakshanasala- Canteen)
19 Vasathi Griham (Hostel)
20 Guest House
21 Sevak Bhavan (Volunteers Hostel)
22 Karyalaya Samuchayam (Office Complex)
23 Cloakroom
24 Book Shop
25 Conference Hall
26 Amusement Park
27 Trees of all Stars
28 Sisu Vihar (Children's Play school)
2 Temple of Sun God
3 Gosala (shelter for cow)
4 Oushadodyanam – Herbal Garden
5 Kalindi – the river
6 Tapovanam – Home for Senior citizen
7 Vrindavanam (Children's playground)
8 Exhibition Hall
9 Meditation Centre
10 Veda Vijhnana Kendram (Vedic Learning Centre)
11 Auditorium
12 Museum & Archieves
13 Library & Research Centre
14 Kalari & Yoga Kendra
15 Vocational Training Centre
16 Aushadhasala (Medical Shop)
17 Vipanana Kendram
18 Yasoda Bhavan (Bhakshanasala- Canteen)
19 Vasathi Griham (Hostel)
20 Guest House
21 Sevak Bhavan (Volunteers Hostel)
22 Karyalaya Samuchayam (Office Complex)
23 Cloakroom
24 Book Shop
25 Conference Hall
26 Amusement Park
27 Trees of all Stars
28 Sisu Vihar (Children's Play school)
ലളിതാ സഹസ്രനാമം
ശ്രീ വിദ്യാ ഭഗവതിയുടെ ആയിരം വിശേഷണങ്ങൾ അഥവാ പേരുകൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന പൌരാണിക സ്തോത്ര ഗ്രന്ഥമാണ് ലളിതാ സഹസ്ര നാമം. വശിനി, കാമേശി, അരുണ, സർവേശി, കൌളിനി, വിമലാ, ജയിനി, മോദിനി, എന്നീ വാഗ്ദേവി മാർ ഭഗവതിയുടെ കല്പനയനുസരുച്ച് നിർമ്മിച്ചതാണ്. ബ്രഹ്മജ്ഞാനം ഉണ്ടാവാൻ ഉതകും വിധത്തിലാണ് ഇതിൻറെ നിർമ്മാണം. ശ്രീ മാതാ എന്നു തുടങ്ങി ലളിതാംബിക എന്ന പേരിൽ പൂർണ്ണമാവുന്നു.
Darshan Shashtra
Darshan Shashtra There are six Darshan Shashtras - also known as Upaang or Shat Darshan (The Six Visualisation); they are:-
Purva Mimaansa / Mimaansa Shashtra by Rishi Jaimini:- The author of this Darshan is Rishi Jaimini ji. The science of morals is discussed in detail. The concept of this darshan is Dharma, Dharmi (the thing which possess dharma) & Yagya (Sacrifice) & the duties & non-duties of the mankind which range from family life to national service are described, through which the extreme development of the entire nation is possible. Infect the great form of the Dharma is the Yagya (Sacrifice).
Vaisheshika Shashtra by Rishi Kannaad:- The author of this Darshan is Rishi Kanaad ji. He has described the true form of the Dharma. The mean that is helpful in achieving worldly & spiritual success is Dharma. Moksha ( Supreme Bliss) is obtained by living as truly righteous life & thereby getting the soul purified & exalted, and gaining a true conception of the six entities, viz., Noumenom, Attribute, Action, Commonness, Dissimilitude & Inherent relation, ( as of cause & effect, of whole with its parts). Its main themes are "Nothing can be created without any material', "Absence of the cause is absence of the effect", etc.
Nyaaya Shashtra by Rishi Gautam:- The author of this Darshan is Rishi Gautama ji. The subject of this darshan is to attain Moksha (Salvation) by getting the philosophical knowledge of 16 (sixteen) objects like Proof/Evidence, Proposition, Logic etc., The order in which the above 16 objects explained is as follows (i) Name (ii) Features & (iii) Detailed examination of the objects. Its main theme is " To examine the things through the proofs & evidences is Nyaaya". God is the creator of the universe, formless, omnipresent, Soul is different from the body, mind etc., & material nature is unintellect & raw material of the universe are clearly explained & proving the Traitavaad. An ancient & authentic commentary on this darshan by Maharishi Vaatsyayan ji is available.
Yoga Shashtra by Rishi Patanjali:- The author of this Darshan is Maharishi Patanjali ji & it deals with the Saadhana, Dhyan, Samaadhi etc., & gives a clear-cut idea about the God, Soul & Material world, true form of the God, Vedic worship (Upaasanaa) & Means of obtaining the Moksha (Salvation). Further subtle topics are also explained like, (i) what is yoga ?, (ii) What is the reason of soul's bondage ?, (iii) what are the different stages & attainments of the yoga practitioner (Saadhak) ?, (iv) what are the fluctuations of the mind & how to completely stop it ?, (v) Till what time the connection of the soul & mind exists? etc., An ancient & authentic commentary on this darshan by Maharishi Vyaasa ji's is very familiar in yoga.
Sankhya Shashtra by Rishi Kapil:- The author of this Darshan is Rishi Kapil ji & its subject is about the Prakriti & its products & Purusha. It is absorbed that the word "Purusha" is denoted for both the God & the Soul. The basis of this darshan is Sat Kaarya Vaad "Nothing can ever become something , nor can something ever become nothing". The order of Creation & Dissolution of the universe from the Prakriti is exclusively explained in this darshan. Only through discrimination obtained by knowing the true form of the material world & purusha, Moksha/Salvation is obtained. It is also explained that the universe is not false, True in existence by having the material world as the subtle cause & further 24 (Twenty Four) intermediate entities.
Uttar Mimaansa / Vedaant Shashtra by Rishi Veda Vyaas / Baadaraayana:- The author of this Darshan is Rishi Vyaasa ji & the subject is about the Brahmaa (Iswhar) & attainment of Brahmaa / Moksha (Salvation). Its other names are Brahmasootra & Uttar Meemaamsaa. Brahmaa (God) is an entity, which is omnipotent, omnipresent, blissful. He is free from sorrows of birth & death. Jeevaatmaa (Soul) is also a different entity having little intellect & subtle. He wants to get rid out of sorrows. God creates the universe from the Prakriti. The meaning of the Vedaanta is - "The essence of the Vedas".
In short some few common principles of the six Darshans :
By the freedom, from the three types of sorrows, Moksha (Salvation) is obtained.
God, Soul & Prakriti are the eternal causes of the creation of the universe.
Nonexistence of Existent objects & existence of nonexistent objects is extremely impossible.
Vedas are self-proven, because it is gospel-word of the God.
Soul is different from the body,mind etc., & inconsequential.
God is different from the soul, omnipresent, infinite intellect, omnipotent etc.,
According to the God's discipline & deeds done by the soul, the soul repeal the results of the deeds.
The visible universe is the product of the Prakriti.
The reason of the bondage of the soul is its ignorance.
Each & Every body has its own unique soul.
Soul can never become a God, it has its own unique existence.
Purva Mimaansa / Mimaansa Shashtra by Rishi Jaimini:- The author of this Darshan is Rishi Jaimini ji. The science of morals is discussed in detail. The concept of this darshan is Dharma, Dharmi (the thing which possess dharma) & Yagya (Sacrifice) & the duties & non-duties of the mankind which range from family life to national service are described, through which the extreme development of the entire nation is possible. Infect the great form of the Dharma is the Yagya (Sacrifice).
Vaisheshika Shashtra by Rishi Kannaad:- The author of this Darshan is Rishi Kanaad ji. He has described the true form of the Dharma. The mean that is helpful in achieving worldly & spiritual success is Dharma. Moksha ( Supreme Bliss) is obtained by living as truly righteous life & thereby getting the soul purified & exalted, and gaining a true conception of the six entities, viz., Noumenom, Attribute, Action, Commonness, Dissimilitude & Inherent relation, ( as of cause & effect, of whole with its parts). Its main themes are "Nothing can be created without any material', "Absence of the cause is absence of the effect", etc.
Nyaaya Shashtra by Rishi Gautam:- The author of this Darshan is Rishi Gautama ji. The subject of this darshan is to attain Moksha (Salvation) by getting the philosophical knowledge of 16 (sixteen) objects like Proof/Evidence, Proposition, Logic etc., The order in which the above 16 objects explained is as follows (i) Name (ii) Features & (iii) Detailed examination of the objects. Its main theme is " To examine the things through the proofs & evidences is Nyaaya". God is the creator of the universe, formless, omnipresent, Soul is different from the body, mind etc., & material nature is unintellect & raw material of the universe are clearly explained & proving the Traitavaad. An ancient & authentic commentary on this darshan by Maharishi Vaatsyayan ji is available.
Yoga Shashtra by Rishi Patanjali:- The author of this Darshan is Maharishi Patanjali ji & it deals with the Saadhana, Dhyan, Samaadhi etc., & gives a clear-cut idea about the God, Soul & Material world, true form of the God, Vedic worship (Upaasanaa) & Means of obtaining the Moksha (Salvation). Further subtle topics are also explained like, (i) what is yoga ?, (ii) What is the reason of soul's bondage ?, (iii) what are the different stages & attainments of the yoga practitioner (Saadhak) ?, (iv) what are the fluctuations of the mind & how to completely stop it ?, (v) Till what time the connection of the soul & mind exists? etc., An ancient & authentic commentary on this darshan by Maharishi Vyaasa ji's is very familiar in yoga.
Sankhya Shashtra by Rishi Kapil:- The author of this Darshan is Rishi Kapil ji & its subject is about the Prakriti & its products & Purusha. It is absorbed that the word "Purusha" is denoted for both the God & the Soul. The basis of this darshan is Sat Kaarya Vaad "Nothing can ever become something , nor can something ever become nothing". The order of Creation & Dissolution of the universe from the Prakriti is exclusively explained in this darshan. Only through discrimination obtained by knowing the true form of the material world & purusha, Moksha/Salvation is obtained. It is also explained that the universe is not false, True in existence by having the material world as the subtle cause & further 24 (Twenty Four) intermediate entities.
Uttar Mimaansa / Vedaant Shashtra by Rishi Veda Vyaas / Baadaraayana:- The author of this Darshan is Rishi Vyaasa ji & the subject is about the Brahmaa (Iswhar) & attainment of Brahmaa / Moksha (Salvation). Its other names are Brahmasootra & Uttar Meemaamsaa. Brahmaa (God) is an entity, which is omnipotent, omnipresent, blissful. He is free from sorrows of birth & death. Jeevaatmaa (Soul) is also a different entity having little intellect & subtle. He wants to get rid out of sorrows. God creates the universe from the Prakriti. The meaning of the Vedaanta is - "The essence of the Vedas".
In short some few common principles of the six Darshans :
By the freedom, from the three types of sorrows, Moksha (Salvation) is obtained.
God, Soul & Prakriti are the eternal causes of the creation of the universe.
Nonexistence of Existent objects & existence of nonexistent objects is extremely impossible.
Vedas are self-proven, because it is gospel-word of the God.
Soul is different from the body,mind etc., & inconsequential.
God is different from the soul, omnipresent, infinite intellect, omnipotent etc.,
According to the God's discipline & deeds done by the soul, the soul repeal the results of the deeds.
The visible universe is the product of the Prakriti.
The reason of the bondage of the soul is its ignorance.
Each & Every body has its own unique soul.
Soul can never become a God, it has its own unique existence.
HISTORY OF HINDUISM
Main article: History of Hinduism
Sacred Mount Kailash in Tibet is regarded as the spiritual abode of Lord Shiva.
The so-called Shiva Pashupati seal
Navy shoulderboard for Hindu military chaplain, South African military
The earliest evidence for prehistoric religion in India date back to the late Neolithic in the early Harappan period (5500–2600 BCE).[24][25] The beliefs and practices of the pre-classical era (1500–500 BCE) are called the "historical Vedic religion". The Vedic religion shows influence by Proto-Indo-European religion. Modern Hinduism grew out of the Vedas, the oldest of which is the Rigveda, dated to 1700–1100 BCE.[26] The Vedas center on worship of deities such as Indra, Varuna and Agni, and on the Soma ritual. Fire-sacrifices, called yajña were performed, and Vedic mantras chanted but no temples or idols are known.[27]
The major Sanskrit epics, Ramayana and Mahabharata, were compiled over a protracted period during the late centuries BCE and the early centuries CE.[28] They contain mythological stories about the rulers and wars of ancient India, and are interspersed with religious and philosophical treatises. The later Puranas recount tales about devas and devis, their interactions with humans and their battles against rakshasa.
Three major movements underpinned the naissance of a new epoch of Hindu thought: the advent and spread of Upanishadic, Jaina, and Buddhist philosophico-religious thought throughout the broader Indian landmass.[29] Mahavira (24th Tirthankara of Jainism) and Gautama Buddha (founder of Buddhism) taught that to achieve moksha or nirvana, one did not have to accept the authority of the Vedas or the caste system. Buddha went a step further and claimed that the existence of a Self/soul or God was unnecessary.[30] Buddhism peaked during the reign of Asoka the Great of the Mauryan Empire, who unified the Indian subcontinent in the 3rd century BCE. After 200 CE several schools of thought were formally codified in Indian philosophy, including Samkhya, Yoga, Nyaya, Vaisheshika, Purva-Mimamsa and Vedanta.[31] Charvaka, the founder of an atheistic materialist school, came to the fore in North India in the sixth century BCE.[32]
Sanskritic culture went into decline after the end of the Gupta period. The early medieval Puranas helped establish a religious mainstream among the pre-literate tribal societies undergoing acculturation. The tenets of Brahmanic Hinduism and of the Dharmashastras underwent a radical transformation at the hands of the Purana composers, resulting in the rise of a mainstream "Hinduism" that overshadowed all earlier traditions.[33]
Though Islam came to India in the early 7th century with the advent of Arab traders and the conquest of Sindh, it started to become a major religion during the later Muslim conquest in the Indian subcontinent.[32] During this period Buddhism declined rapidly and many Hindus were forcibly converted to Islam.[34][35][36] Numerous Muslim rulers or their army generals such as Aurangzeb and Malik Kafur destroyed Hindu temples[37][38][39] and persecuted non-Muslims; however some, such as Akbar, were more tolerant. Hinduism underwent profound changes, in large part due to the influence of the prominent teachers Ramanuja, Madhva, and Chaitanya.[32] Followers of the Bhakti movement moved away from the abstract concept of Brahman, which the philosopher Adi Shankara consolidated a few centuries before, with emotional, passionate devotion towards the more accessible Avatars, especially Krishna and Rama.[40]
The oldest Vedic traditions exhibit strong similarities to the pre-Zoroastrian Proto-Indo-Iranian religion and other Indo-European religions. For example, the Ṛgvedic deity Dyaus, regarded as the father of the other deities, is linguistically cognate with Zeus—the king of the gods in Greek mythology, Iovis (gen. of Jupiter) —the king of the gods in Roman mythology, and Tiu/Ziu in Germanic mythology. Other Vedic deities also have cognates with those found in other Indo-European speaking peoples' mythologies; see Proto-Indo-European religion and Comparison of Greek and Hindu Gods.[41]
Indology as an academic discipline of studying Indian culture from a European perspective was established in the 19th century, led by scholars such as Max Müller and John Woodroffe. They brought Vedic, Puranic and Tantric literature and philosophy to Europe and the United States. At the same time, societies such as the Brahmo Samaj and the Theosophical Society attempted to reconcile and fuse Abrahamic and Dharmic philosophies, endeavouring to institute societal reform. This period saw the emergence of movements which, while highly innovative, were rooted in indigenous tradition. They were based on the personalities and teachings of individuals, as with Ramakrishna and Ramana Maharshi. Prominent Hindu philosophers, including Aurobindo and Prabhupada (founder of ISKCON), translated, reformulated and presented Hinduism's foundational texts for contemporary audiences in new iterations, attracting followers and attention in India and abroad. Others such as Vivekananda, Paramahansa Yogananda, B.K.S. Iyengar and Swami Rama have also been instrumental in raising the profiles of Yoga and Vedanta in the West.
Sacred Mount Kailash in Tibet is regarded as the spiritual abode of Lord Shiva.
The so-called Shiva Pashupati seal
Navy shoulderboard for Hindu military chaplain, South African military
The earliest evidence for prehistoric religion in India date back to the late Neolithic in the early Harappan period (5500–2600 BCE).[24][25] The beliefs and practices of the pre-classical era (1500–500 BCE) are called the "historical Vedic religion". The Vedic religion shows influence by Proto-Indo-European religion. Modern Hinduism grew out of the Vedas, the oldest of which is the Rigveda, dated to 1700–1100 BCE.[26] The Vedas center on worship of deities such as Indra, Varuna and Agni, and on the Soma ritual. Fire-sacrifices, called yajña were performed, and Vedic mantras chanted but no temples or idols are known.[27]
The major Sanskrit epics, Ramayana and Mahabharata, were compiled over a protracted period during the late centuries BCE and the early centuries CE.[28] They contain mythological stories about the rulers and wars of ancient India, and are interspersed with religious and philosophical treatises. The later Puranas recount tales about devas and devis, their interactions with humans and their battles against rakshasa.
Three major movements underpinned the naissance of a new epoch of Hindu thought: the advent and spread of Upanishadic, Jaina, and Buddhist philosophico-religious thought throughout the broader Indian landmass.[29] Mahavira (24th Tirthankara of Jainism) and Gautama Buddha (founder of Buddhism) taught that to achieve moksha or nirvana, one did not have to accept the authority of the Vedas or the caste system. Buddha went a step further and claimed that the existence of a Self/soul or God was unnecessary.[30] Buddhism peaked during the reign of Asoka the Great of the Mauryan Empire, who unified the Indian subcontinent in the 3rd century BCE. After 200 CE several schools of thought were formally codified in Indian philosophy, including Samkhya, Yoga, Nyaya, Vaisheshika, Purva-Mimamsa and Vedanta.[31] Charvaka, the founder of an atheistic materialist school, came to the fore in North India in the sixth century BCE.[32]
Sanskritic culture went into decline after the end of the Gupta period. The early medieval Puranas helped establish a religious mainstream among the pre-literate tribal societies undergoing acculturation. The tenets of Brahmanic Hinduism and of the Dharmashastras underwent a radical transformation at the hands of the Purana composers, resulting in the rise of a mainstream "Hinduism" that overshadowed all earlier traditions.[33]
Though Islam came to India in the early 7th century with the advent of Arab traders and the conquest of Sindh, it started to become a major religion during the later Muslim conquest in the Indian subcontinent.[32] During this period Buddhism declined rapidly and many Hindus were forcibly converted to Islam.[34][35][36] Numerous Muslim rulers or their army generals such as Aurangzeb and Malik Kafur destroyed Hindu temples[37][38][39] and persecuted non-Muslims; however some, such as Akbar, were more tolerant. Hinduism underwent profound changes, in large part due to the influence of the prominent teachers Ramanuja, Madhva, and Chaitanya.[32] Followers of the Bhakti movement moved away from the abstract concept of Brahman, which the philosopher Adi Shankara consolidated a few centuries before, with emotional, passionate devotion towards the more accessible Avatars, especially Krishna and Rama.[40]
The oldest Vedic traditions exhibit strong similarities to the pre-Zoroastrian Proto-Indo-Iranian religion and other Indo-European religions. For example, the Ṛgvedic deity Dyaus, regarded as the father of the other deities, is linguistically cognate with Zeus—the king of the gods in Greek mythology, Iovis (gen. of Jupiter) —the king of the gods in Roman mythology, and Tiu/Ziu in Germanic mythology. Other Vedic deities also have cognates with those found in other Indo-European speaking peoples' mythologies; see Proto-Indo-European religion and Comparison of Greek and Hindu Gods.[41]
Indology as an academic discipline of studying Indian culture from a European perspective was established in the 19th century, led by scholars such as Max Müller and John Woodroffe. They brought Vedic, Puranic and Tantric literature and philosophy to Europe and the United States. At the same time, societies such as the Brahmo Samaj and the Theosophical Society attempted to reconcile and fuse Abrahamic and Dharmic philosophies, endeavouring to institute societal reform. This period saw the emergence of movements which, while highly innovative, were rooted in indigenous tradition. They were based on the personalities and teachings of individuals, as with Ramakrishna and Ramana Maharshi. Prominent Hindu philosophers, including Aurobindo and Prabhupada (founder of ISKCON), translated, reformulated and presented Hinduism's foundational texts for contemporary audiences in new iterations, attracting followers and attention in India and abroad. Others such as Vivekananda, Paramahansa Yogananda, B.K.S. Iyengar and Swami Rama have also been instrumental in raising the profiles of Yoga and Vedanta in the West.
രാമായണം
രാമായണം
ഭാരതത്തിന്റെ സംഭാവനയായ രണ്ട് ഇതിഹാസങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് രാമായണം .[1]ഇംഗ്ലീഷ്:Ramayana. രാമന്റെ യാത്ര എന്നാണ് രാമായണത്തിനർത്ഥം. വാല്മീകി മഹർഷി രചിച്ച രാമായണം കാവ്യരൂപത്തിലുള്ള ആദ്യ കൃതിയാണ് എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഇത് ആദിമകാവ്യം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. മഹത്തായ സീതാചരിത്രവും പൗലസ്ത്യവധവുമാണ് രാമകഥാസംക്ഷേപസാരം. ധാർമ്മികമൂല്യങ്ങളെ മുറുകെ പിടിക്കാനായി മഹത്തായ സിംഹാസനം വരെ ഉപേക്ഷിച്ച രാമനേയും ഭരതനേയും പോലുള്ള മനുഷ്യരുടെ കഥയിലൂടെ മഹത്തരമായ ധർമ്മസംരക്ഷണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സന്ദേശമാണ് വാൽമീകീ രാമായണത്തിൽ നിന്ന് ലഭിക്കുന്നത്. വാൽമീകീ രാമായണത്തിനു മുന്നേ തന്നെ രാമകഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ആഖ്യാനങ്ങൾ പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. ആ ആഖ്യാനങ്ങൾ ലഭ്യമല്ലാത്തതിനാലാണ് വാൽമീകി രാമായണം രാമകഥയുടെ ഏറ്റവും പ്രാചീനമായ രൂപമായിത്തീർന്നത്. [2]
പുരാതന ഭാരതത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട സാഹിത്യ സൃഷ്ടികളിലൊന്നായ രാമായണത്തിന്റെ പ്രഭാവം ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെയും ദക്ഷിണപൂർവേഷ്യയിലെയും സംസ്കാരങ്ങളിൽ പ്രതിഫലിച്ചുകാണാം. ഇന്ന് കാണുന്ന രാമായണം നിരവധി പ്രക്ഷിപ്തഭാഗങ്ങൾ ചേർന്നതാണ്. രാമനെ വെറുമൊരു സാധാരണ മനുഷ്യനായി വിവരിക്കുന്ന ആദ്യരൂപത്തോട് വിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരങ്ങളിലൊന്നായി വാഴ്ത്തുന്ന തരത്തിലുള്ള ഭാഗങ്ങൾ പിന്നീട് ചേർക്കപ്പെട്ടതാണ് എന്ന വാദമുണ്ട്. രാമനെ ഈശ്വരനായി വാഴ്ത്തുന്ന സന്ദർഭങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ പിന്നീട് ചേർക്കപ്പെട്ടതാണെന്നും വാദിക്കപ്പെടുന്നു.[3], [4] [5] രാമായണത്തിൽ രാമനെ ഈശ്വരനായി ഉദ്ഘോഷിക്കുന്ന സന്ദർഭങ്ങൾ കൂടുതലും കാണുന്നത് ബാലകാണ്ഡത്തിലും ഉത്തരകാണ്ഡത്തിലും ആണ്. ഈ രണ്ടുകാണ്ഡങ്ങളും രാമായണത്തോട് പിൽക്കാലത്ത് കൂട്ടിചേർക്കപ്പെട്ടതാണെന്ന് പല പണ്ഡിതന്മാരും കാര്യകാരണ സഹിതം തെളിയിച്ചു കഴിഞ്ഞു. ഉത്തരകാണ്ഡത്തിന്റേയും ബാലകാണ്ഡത്തിന്റേയും രചനാശൈലി രാമായണത്തിന്റെ പ്രാമാണിക കാണ്ഡത്തിൽ നിന്ന് വളരെ വ്യത്യസ്തമായിരിക്കുന്നതും തന്ന ഇതിനുള്ള തെളിവാണ്. പല ഗ്രന്ഥകർത്താക്കളും തങ്ങളുടെ കൃതികളിൽ ഉത്തരകാണ്ഡത്തെ ഉൾക്കൊള്ളിച്ചിട്ടുമില്ല.
രാമായണം ബൗദ്ധകൃതിയെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയതാണെന്നും; ക്രി.മു. മൂന്നാം ശതകത്തിൽ എഴുതപ്പെട്ട ദശരഥജാതകത്തിലെ സ്രോതസ്സായ രാമകഥയാണ് (ഇത് വളരെക്കാലം മുൻപേ വായ്മൊഴിയാ പ്രചരിച്ചിരുന്നു) രാമായണത്തിനടിസ്ഥാനം എന്നും ചില ചരിത്രകാരന്മാർ വാദിക്കുന്നു. [6] [7]
ഭാരതത്തിന്റെ സംഭാവനയായ രണ്ട് ഇതിഹാസങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് രാമായണം .[1]ഇംഗ്ലീഷ്:Ramayana. രാമന്റെ യാത്ര എന്നാണ് രാമായണത്തിനർത്ഥം. വാല്മീകി മഹർഷി രചിച്ച രാമായണം കാവ്യരൂപത്തിലുള്ള ആദ്യ കൃതിയാണ് എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഇത് ആദിമകാവ്യം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. മഹത്തായ സീതാചരിത്രവും പൗലസ്ത്യവധവുമാണ് രാമകഥാസംക്ഷേപസാരം. ധാർമ്മികമൂല്യങ്ങളെ മുറുകെ പിടിക്കാനായി മഹത്തായ സിംഹാസനം വരെ ഉപേക്ഷിച്ച രാമനേയും ഭരതനേയും പോലുള്ള മനുഷ്യരുടെ കഥയിലൂടെ മഹത്തരമായ ധർമ്മസംരക്ഷണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സന്ദേശമാണ് വാൽമീകീ രാമായണത്തിൽ നിന്ന് ലഭിക്കുന്നത്. വാൽമീകീ രാമായണത്തിനു മുന്നേ തന്നെ രാമകഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ആഖ്യാനങ്ങൾ പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. ആ ആഖ്യാനങ്ങൾ ലഭ്യമല്ലാത്തതിനാലാണ് വാൽമീകി രാമായണം രാമകഥയുടെ ഏറ്റവും പ്രാചീനമായ രൂപമായിത്തീർന്നത്. [2]
പുരാതന ഭാരതത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട സാഹിത്യ സൃഷ്ടികളിലൊന്നായ രാമായണത്തിന്റെ പ്രഭാവം ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെയും ദക്ഷിണപൂർവേഷ്യയിലെയും സംസ്കാരങ്ങളിൽ പ്രതിഫലിച്ചുകാണാം. ഇന്ന് കാണുന്ന രാമായണം നിരവധി പ്രക്ഷിപ്തഭാഗങ്ങൾ ചേർന്നതാണ്. രാമനെ വെറുമൊരു സാധാരണ മനുഷ്യനായി വിവരിക്കുന്ന ആദ്യരൂപത്തോട് വിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരങ്ങളിലൊന്നായി വാഴ്ത്തുന്ന തരത്തിലുള്ള ഭാഗങ്ങൾ പിന്നീട് ചേർക്കപ്പെട്ടതാണ് എന്ന വാദമുണ്ട്. രാമനെ ഈശ്വരനായി വാഴ്ത്തുന്ന സന്ദർഭങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ പിന്നീട് ചേർക്കപ്പെട്ടതാണെന്നും വാദിക്കപ്പെടുന്നു.[3], [4] [5] രാമായണത്തിൽ രാമനെ ഈശ്വരനായി ഉദ്ഘോഷിക്കുന്ന സന്ദർഭങ്ങൾ കൂടുതലും കാണുന്നത് ബാലകാണ്ഡത്തിലും ഉത്തരകാണ്ഡത്തിലും ആണ്. ഈ രണ്ടുകാണ്ഡങ്ങളും രാമായണത്തോട് പിൽക്കാലത്ത് കൂട്ടിചേർക്കപ്പെട്ടതാണെന്ന് പല പണ്ഡിതന്മാരും കാര്യകാരണ സഹിതം തെളിയിച്ചു കഴിഞ്ഞു. ഉത്തരകാണ്ഡത്തിന്റേയും ബാലകാണ്ഡത്തിന്റേയും രചനാശൈലി രാമായണത്തിന്റെ പ്രാമാണിക കാണ്ഡത്തിൽ നിന്ന് വളരെ വ്യത്യസ്തമായിരിക്കുന്നതും തന്ന ഇതിനുള്ള തെളിവാണ്. പല ഗ്രന്ഥകർത്താക്കളും തങ്ങളുടെ കൃതികളിൽ ഉത്തരകാണ്ഡത്തെ ഉൾക്കൊള്ളിച്ചിട്ടുമില്ല.
രാമായണം ബൗദ്ധകൃതിയെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയതാണെന്നും; ക്രി.മു. മൂന്നാം ശതകത്തിൽ എഴുതപ്പെട്ട ദശരഥജാതകത്തിലെ സ്രോതസ്സായ രാമകഥയാണ് (ഇത് വളരെക്കാലം മുൻപേ വായ്മൊഴിയാ പ്രചരിച്ചിരുന്നു) രാമായണത്തിനടിസ്ഥാനം എന്നും ചില ചരിത്രകാരന്മാർ വാദിക്കുന്നു. [6] [7]
maha vishnu
ഭഗവാന് മഹാവിഷ്ണുവിന്റെ നാലു കരങ്ങളിലുള്ള ആയുധങ്ങളാണ് ശംഖം , ചക്രം , ഗദ , പദ്മം എന്നിവ.....
ശ്വേതവര്ണ്ണവും പ്രകാശമാനവുമായ"പാഞ്ചജന്യം" എന്ന ശംഖം ബ്രഹ്മവാചിയായ പ്രണവത്തിന്റെ സ്രോതസ്സാണ്....അതിന്റെ ശബ്ദം സൃഷ്ടിസ്ഥിതി സംഹാരകാരകരായബ്രഹ്മ വിഷ്ണു പരമേശ്വരന്മാരായ ും നാദരൂപിയായ വിഷ്ണുമായയായുംരൂപംകൊണ്ട് പ്രപഞ്ചത്തെ ആനന്ദിപ്പിക്കുന ്നു....
ആര്ക്കും ഒന്നിനും നിരോദിക്കാനും നിയന്ത്രിക്കാനു ം ആകാതെ നിയതമായ വേഗത്തോടെ ഭ്രമണം ചെയ്യുന്ന "സുദര്ശനം" നിശിതധാരങ്ങളായ 360 ധാരകളും 12 ആരക്കാലുകളും ഉള്ളതാണ്....ഭഗവ ാന്റെ ചൂണ്ടുവിരലിന്റെ അറ്റത്ത് സദാകറങ്ങുന്ന ഈ ആയുധം സര്വ്വസംഹാരിയാ ണ്....കാലമാണ് ഈ ആയുധം ...കാലം കേവല സത്യമാണ്.."കൌമോ ദകി" എന്നു പേരുള്ള ഗദയാണ് ഭഗവാന്റെ മൂന്നാമത്തെ ആയുധം...ധര്മ്മ ദേവതയായ ഭൂമിദേവിയെ അധര്മ്മത്തില് നിന്നും രക്ഷിക്കാനാണ് ഭഗവാന് ഈ ആയുധം ഉപയോഗിക്കുന്നത് .....സൌന്ദര്യ സാക്ഷാത്കാരമാണ് പദ്മം അഥവാതാമര...സൃഷ്ടി കര്ത്താവായ ബ്രഹ്മദേവന്റെ ഉത്പത്തി താമരയിലയാണ് ....
ഈ നാലു ആയുധങ്ങളും സത്യത്തിന്റെ വിവിധഭാവങ്ങളാണ് ...സനാതന സത്യമായ പ്രണവം , ഭൌതികസത്യമായ കാലം , ഭൂമിദേവിക്ക് ആഹ്ലാദം പകരുന്ന കൌമോദകി,സൌന്ദര്യത്തിന് റെ പ്രതിരൂപമായ പദ്മം എന്നീ ആയുധങ്ങള് കൊണ്ട് അധര്മ്മത്തെ എതിര്ത്തു തോല്പിക്കുന്നു ഭഗവാന് മഹാവിഷ്ണു ...!
ശ്വേതവര്ണ്ണവും പ്രകാശമാനവുമായ"പാഞ്ചജന്യം" എന്ന ശംഖം ബ്രഹ്മവാചിയായ പ്രണവത്തിന്റെ സ്രോതസ്സാണ്....അതിന്റെ ശബ്ദം സൃഷ്ടിസ്ഥിതി സംഹാരകാരകരായബ്രഹ്മ വിഷ്ണു പരമേശ്വരന്മാരായ ും നാദരൂപിയായ വിഷ്ണുമായയായുംരൂപംകൊണ്ട് പ്രപഞ്ചത്തെ ആനന്ദിപ്പിക്കുന ്നു....
ആര്ക്കും ഒന്നിനും നിരോദിക്കാനും നിയന്ത്രിക്കാനു ം ആകാതെ നിയതമായ വേഗത്തോടെ ഭ്രമണം ചെയ്യുന്ന "സുദര്ശനം" നിശിതധാരങ്ങളായ 360 ധാരകളും 12 ആരക്കാലുകളും ഉള്ളതാണ്....ഭഗവ ാന്റെ ചൂണ്ടുവിരലിന്റെ അറ്റത്ത് സദാകറങ്ങുന്ന ഈ ആയുധം സര്വ്വസംഹാരിയാ ണ്....കാലമാണ് ഈ ആയുധം ...കാലം കേവല സത്യമാണ്.."കൌമോ ദകി" എന്നു പേരുള്ള ഗദയാണ് ഭഗവാന്റെ മൂന്നാമത്തെ ആയുധം...ധര്മ്മ ദേവതയായ ഭൂമിദേവിയെ അധര്മ്മത്തില് നിന്നും രക്ഷിക്കാനാണ് ഭഗവാന് ഈ ആയുധം ഉപയോഗിക്കുന്നത് .....സൌന്ദര്യ സാക്ഷാത്കാരമാണ് പദ്മം അഥവാതാമര...സൃഷ്ടി കര്ത്താവായ ബ്രഹ്മദേവന്റെ ഉത്പത്തി താമരയിലയാണ് ....
ഈ നാലു ആയുധങ്ങളും സത്യത്തിന്റെ വിവിധഭാവങ്ങളാണ് ...സനാതന സത്യമായ പ്രണവം , ഭൌതികസത്യമായ കാലം , ഭൂമിദേവിക്ക് ആഹ്ലാദം പകരുന്ന കൌമോദകി,സൌന്ദര്യത്തിന് റെ പ്രതിരൂപമായ പദ്മം എന്നീ ആയുധങ്ങള് കൊണ്ട് അധര്മ്മത്തെ എതിര്ത്തു തോല്പിക്കുന്നു ഭഗവാന് മഹാവിഷ്ണു ...!
history of balagokulam
History!
In 1950-s the seeds of Balagokulam were sown in the pages of ‘Kesari Weekly’ as a special column for children. In the early 1970-s Balagokulam units started in several places of Kerala. Shri, M.A. Krishnan, the then Chief Editor of ‘Kesari’, took initiative to organize this movement to counter the cultural deterioration caused by the drawbacks of our education system. Many renowned personalities like poet Kunjunni Master, Mali, N.N.Kakkad shared their wisdom for Balagokulam’s functional style.
In the year 1977 Balagokulam conducted its first Shobhayathra (procession) on Janmashtami day, in Kozhikode city. It was a new experience for Kerala when hundreds of children and parents were moving through the streets with Krishna bhajans. Thereafter, Sreekrishnajayanthi festival spread all over Kerala, and Government declared it as a holiday. Gradually Balagokulam developed as a big cultural movement.
In 1980, Balagokulam became a state-wide organization with its first Annual General Meeting at Guruvayoor, which was inaugurated by the great poet laureate Akkitham. It was registered in 1981 as a nation-wide 'Children's Cultural Movement
In 1950-s the seeds of Balagokulam were sown in the pages of ‘Kesari Weekly’ as a special column for children. In the early 1970-s Balagokulam units started in several places of Kerala. Shri, M.A. Krishnan, the then Chief Editor of ‘Kesari’, took initiative to organize this movement to counter the cultural deterioration caused by the drawbacks of our education system. Many renowned personalities like poet Kunjunni Master, Mali, N.N.Kakkad shared their wisdom for Balagokulam’s functional style.
In the year 1977 Balagokulam conducted its first Shobhayathra (procession) on Janmashtami day, in Kozhikode city. It was a new experience for Kerala when hundreds of children and parents were moving through the streets with Krishna bhajans. Thereafter, Sreekrishnajayanthi festival spread all over Kerala, and Government declared it as a holiday. Gradually Balagokulam developed as a big cultural movement.
In 1980, Balagokulam became a state-wide organization with its first Annual General Meeting at Guruvayoor, which was inaugurated by the great poet laureate Akkitham. It was registered in 1981 as a nation-wide 'Children's Cultural Movement
Subscribe to:
Posts (Atom)